Straks moet ik nog eens gaan vergaderen. Het is met de fiets te doen wegens dat ik anders de auto toch niet kwijt geraak.
Het is koud buiten. Zeer koud. Het vriest én er is een ijzige wind waardoor het nog kouder aanvoelt dan het al is.
De gedachte dus dat ik daar straks doormoet maakt dat mijn lijf zich nu al volledig opspant om zich te wapenen tegen de kou. Ik voel mij gelijk zo een opwindspeelgoedje waarbij het radartje volledig gespannen staat.
Het doet mij denken aan tante Sidonia als ze één van haar zenuwtoevallen krijgt.
Hah, ik doe dat al de ganse winter, bijna elke dag (ook in ’t weekend), en het heeft al héél veel dagen gevroren deze winter! 😛
Maar hopelijk ben je toch weer ontdooid ondertussen!
warm voetbad to the rescue! Met mosterd!
Voordat ik vertrek? 🙂