Het geeft toch een heel ander gevoel, Jan weg in plaats van Zelie of Louis. Misschien omdat Zelie en Louis al meer weg geweest zijn en ik dat al een beetje gewoon ben, misschien omdat Jan toch nog klein is, … ik weet het niet.
Dus probeerde ik deze namiddag Jan te bereiken. Niet om te weten of hij zich goed had bij mijn zus, daar heb ik geen twijfels over, wel om te weten of het voetbalkamp leuk was.
Eerste telefoon lukte niet. Of beter, mijn zus was aan het werk en dan wordt de thuistelefoon doorgeschakeld naar haar GSM voor eventuele klanten. Zus wel gesproken maar ze was op verplaatsing, dus geen gesprek met zoon.
Tweede poging: schoonbroer telefoneren op zijn GSM, maar hij nam niet op. Poging twee mislukte dus ook. Even later nog eens geprobeerd, maar nog steeds geen opname.
Om 20u30 kreeg ik dan telefoon van mijn zus. Ze had gezien dat ik mijn schoonbroer had proberen te bereiken, maar hij had het niet gehoord. Terwijl ik opnam was mijn zus blijkbaar nog in gesprek met Jan want ik hoorde haar hem geruststellen dat ze ‘enkel mama belde omdat mama jou al proberen bellen had’.
Eindelijk Jan aan de lijn gekregen en hij klonk zeer blij: het voetbalkamp was leuk geweest, de andere kinderen zijn leuk en hij zit in een klein groepje van 7 kinderen. Veel meer dan ‘ja’ en ‘neen’ kwam er niet uit, maar dat verwachtte ik ook niet.
Daarna nog even mijn zus aan de lijn en alles was blijkbaar zeer vlot verlopen. Hij had hoogrode kaken na de eerste dag (teken van vermoeidheid bij Jan: hoe moeier, hoe roder zijn kaken worden tot ze een fluoroos worden als hij doodmoe is) en hij ging nu slapen en ondertussen waren zijn kaken effectief fluoroos.
Ik vermoed dat ik vrijdag een doodgelukkig, maar doodmoe manneke ga terugkrijgen 🙂
Klinkt zalig 🙂
’t doet me denken aan onze vakantie’s toen ik klein was 🙂 kampen hier, kampen daar 🙂