Je voelt het zo opkomen, vaag. Er zijn symptomen, maar je negeert ze. Het zal toch niet erger worden. Toch net nu niet. De timing is volledig verkeerd. Nog een dagje extra, daar hoop je op.
Maar naarmate de dag vorderde werd ik er meer en meer met mijn neus op gedrukt. De druk in het hoofd nam toe, de pijn in de ledematen ook, het neuskraantje stond open en was met geen gereedschap meer dicht te krijgen.
Tijdens het koken vandaag kon ik het nog enigzins negeren: een mens is dan bezig en dat leidt de aandacht af, maar nu kan ik het niet meer ontkennen: ik ben ziek.
Het zal de kortste kersavond worden ooit want ik denk niet dat ik het al te lang zal kunnen trekken vanavond.