Gemaakt

Vanavond naar de tandarts om die verrader van een tand te laten herstellen. Ik ben niet bang voor de tandarts en maak zonder problemen een afspraak, maar in die stoel ben ik toch altijd gespannen als een boog. Ge weet maar nooit dat het zeer zou doen.

Er kwam geboor en geslijp aan de pas, om de randen proper te maken zeker? En heel af en toe kreeg ik toch een gevoel van bijna-pijn. De tandarts begreep het niet goed tot hij het zag: een miniem klein gaatje, los dus van het afgebroken stuk. Telkens hij daar in de buurt kwam, werd het heel gevoelig.

Dus weer een geluk bij een ongeluk, want had mijn tand niet afgebroken, dan was het gaatje pas veel later ontdekt en was de schade veel pijnlijker geweest op langere termijn.

Wat hebben we geleerd vandaag:
1. dat ik zeer goede tandartsreflexen heb: bij het afslijpen van het vulsel, ge weet wel, met zo’n klein rond slijpschijfje, kwam hij tegen mijn lip en ik, ik bleef stokstijf zitten met mijn mond wijdopen en riep alleen zachtjes ‘auw’. De tandarts verschoot er zelf van, dat ik zo kalm bleef;
2. dat mijn ‘oerendsterke’ tanden toch niet zo oerendsterk zijn. De tandarts vond nergens iets dat een aanwijzing kon zijn waarom de tand afgebroken was en ik vind dat wel vies eigenlijk, dat een stuk zomaar kan afvallen;
3. dat het tijd wordt dat ‘ze’ iets uitvinden om uw mond voor u open te houden. 20 minuten met wijdopengesperde mond zitten, dat doet echt geen deugd aan uw kaken.