Toen ik mij deze namiddag voor mijn laptop installeerde merkte ik dat ik één brok zenuwen was. Gans mijn maag in de knoop en ik begreep het niet goed.
Dat duurde even tot ik twee dingen weer besefte: vriendin Murphy werd geopereerd vandaag en den anderen vertrekt naar Rusland morgen. De zenuwen waren opeens verklaarbaar.
Vanavond al toch één relatief goed nieuws gehad: dochter M. deelt mee ‘terug op de kamer en helemaal groggy. Maar het is gepasseerd en voor zover ik weet is alles tot nu toe goed verlopen‘ en dat was een opluchting.
Den anderen is zonet vertrokken richting Brussel om dan morgen om 7.30u (’s ochtends) te vertrekken en daar ben ik helemaal niet gerust in. Hij is al een grote jongen, maar gelijk dat ze – niet – georganiseerd zijn en dat het daar momenteel blijkbaar toch -15 °C is en God mag weten hoe ze waar geraken en of ze er zelfs wel zullen geraken…
Dat het maar gauw weer maandag is … of zondagnacht. En dat hij kan zien dat hij regelmatig probeert te telefoneren.
Na al die jaren met Michel nog steeds zenuwachtig als hij weggaat. Ontroerend!