Peststop-wave

Deze laatste week was ik nogal van de kaart: het nichtje van twee heel goede vriendinnen van onze twee oudsten is maandag uit het leven gestapt. Het nichtje van mijn goede vriendin. Ze kon het pesten niet meer aan. Lisa was 16 jaar en ze zag het helemaal niet meer zitten. Zelfmoord leek de enige uitweg.

Het nieuws was alsof ik een stomp in mijn maag kreeg. Herinneringen kwamen boven die ik liever nooit meer had tegengekomen. Want pesten, daar heb ik jammer genoeg veel en veel te veel ervaring mee gehad.

Ik werd ‘slachtoffer’ in het zesde studiejaar. Stomme jaloezie tussen kinderen van 11 jaar. Het pesten was ongelooflijk fysiek met stampen, kloppen, nijpen, slaan, … noem maar op. Tot bloedens toe. Psychisch deden ze er ook goed aan door. Een hel-jaar is het minste wat je er van kan zeggen. Situaties waarbij de hele vriendengroep van mijn kleine zus, toen in het vierde jaar basisschool, rondom mij kwam staan om mij te beschermen. Mij opsluiten in het toilet tijdens de korte speeltijden zodat ze niet aan mij konden. Hele speeltijden naast de leerkracht lopen zodat ze mij met rust zouden laten. Tijdens de middagpauze mijn fiets nemen naar huis om toch even te ontsnappen. Niet dat ik toestemming had om ’s middags naar huis te gaan, maar geen leerkracht op school die het in zijn hoofd zou gekregen hebben om mij tegen te houden. Iedereen wist wat er aan de hand was, maar toen was het ‘normaal’ dat dat genegeerd werd, dat er gedaan werd alsof er niets was.

In het eerste middelbaar werd het ‘beter’: de fysieke aanvallen stopten. Psychisch gingen de pesterijen door, maar de groep was serieus uitgedund en ik wist dat de ergsten onder hen het jaar erop naar de beroepsschool zouden verhuizen. Ik had dus hoop. Maar terwijl tegen het tweede middelbaar de ergste gevallen naar een andere school waren, was het pestzaad gezaaid voor de rest van mijn humaniorajaren.

Zeven jaar heeft die kwelling geduurd. Niet constant. Er waren periodes dat ik dacht dat het over was om dan weer te herbeginnen.

Mijn ‘geluk’ tijdens die jaren: de steun van mijn ouders, mijn broer en zus. Het feit dat ik tegen het tweede middelbaar een aantal ongelooflijk goede vriendinnen had die mij door dik en dun steunden, mijn hele humaniora lang. Vriendinnen die er trouwens nu nog steeds staan.

Zestien is echt een kantelleeftijd. Voor mij was dat het moment om te beslissen mezelf te zijn. Om te zeggen dat iedereen die mij niet kon aanvaarden zoals ik was, dat die de boom in konden. Niet dat dat het pesten minder kwetsend maakte, maar wel dat ik er mij beter tegen kon afzetten. Door mij te concentreren op de mensen die mij wel graag hadden, ging dat.

De gevolgen van die periode zijn zwaar geweest en zijn er nu nog steeds. De meeste mensen die mij kennen, die zien dat niet. De meeste mensen die mijn goed kennen, zien het wel. Het is een periode die serieuse litttekens heeft achtergelaten, littekens die eigenlijk nooit volledig genezen en die op elk moment weer opengereten kunnen worden. Zoals een paar jaar geleden, toen plots twee mensen, waarvan ik dacht dat het vrienden waren, mij van de ene dag op de andere lieten links liggen, zonder een woord uitleg. Dat heeft maanden geduurd vooraleer ik die weer kon tegenkomen zonder te sterven vanbinnen. Zelf uitleg vragen zeg je dan? Sorry, dat kan ik echt niet want wie weet welke verwijten ik dan weer zou te horen krijgen. Dan nog liever de stilte.

Thibault, de broer van Lisa, heeft gevraagd om STOP te zeggen tegen pesten. Met wat ik zelf meegemaakt heb kan ik niet anders dan daar meer dan 100% achter staan. Want pesten kan niet, mag niet. Niet door of tegen kinderen, maar ook niet door of tegen volwassenen.

Dus mensen, zeg gewoon stop tegen pesten. Please.