Soms moet je een vitesse lager schakelen. We zijn het tegenwoordig zo gewoon dat alles snel gaat en flitst en vooruitgaat, dat, als het dan wat trager gaat, het lijkt alsof het saai is. Maar dat is niet zo.
Ik heb ondertussen geleerd dat, als het plots wat trager gaat, ik mijzelf een tik geef en zeg dat ik maar wat gas moet terugnemen en genieten van de traagheid.
En dat deed ik ook. Eerst vrijdagavond, toen vriendin M. mij meevroeg naar de première van Gij die mij niet ziet in de KVS (mét receptie achteraf). Twee acteurs die ik ongelooflijk graag zie spelen: ze moest het mij geen twee keer vragen.
En ja, het begon traag. En ja, je wist niet goed wat te verwachten. Maar eens je in het verhaal zat, gaf het niet dat het iets trager was en was het gewoon genieten. Het was een bizar stuk enerzijds, met acteurs die af en toe uit hun rol vielen (wat dan weer een rol op zich was) en anderzijds heel herkenbare en hilarische situaties.
Ik heb zeer veel gelachen, alhoewel ik er nog steeds niet zeker van ben of dat nu wel de bedoeling was. Ik heb vooral genoten: van de acteerprestaties, van de dialogen, van de situaties, van het hele stuk. Als je het mij vraagt, echt een aanrader.
Vanavond heb ik dan maar nog eens een vitesse lager geschakeld toen ik naar Atamé keek op Canvas. Ik ben een ongelooflijke fan van Almodovar en die film is ondertussen ‘oud’: van 1990 begod. Ik besef plots dat ik dus amper 20 jaar was toen ik hem voor het eerst zag.
Ook een trage(re) film, maar zo typisch Almodovar. Het was fantastisch om hem terug te zien en ik ben blij om ontdekt te hebben dat de vroegere films van Almodovar nog niets van hun kracht verloren hebben. Meer van datte.