Kijk. Wat een mes op de keel soms kan doen.
De laatste weken zag ik het niet meer zitten, met die studie en zo. Deadlines die ik mij niet zag te halen. Resultaat was een serieuse writers block waardoor het zeker niet lukte. Maar soit, dingen zijn toch op tijd in orde geraakt en nu is het vakantie en toch weer niet want er zijn nog deadlines te halen en dingen te studeren.
Dus nog twee werken maken tijdens de vakantie, één met deadline morgen. Nog een andere opdracht herwerken wegens nipt voldoende_maar_niet_goed_genoeg. En wat peinst ge: writers block. Al twee dagen voor de computer en geen letter kunnen typen. En dan komt schoonbroer op de proppen en zegt ‘wij gaan morgen shoppen, samen met de kinderen, maar alleen als ge minstens begonnen zijt aan dat werk’.
Meestal werkt dat averechts bij mij. Van de weerbots doe ik meestal zelfs gewoon geen poging. Maar ik wist dat het moest en dus deed ik het maar en het is nog af geraakt ook: ik was de opdracht aan het afwerken net toen hij toekwam. Dus kon ik gisteren mijn opdracht, die tegen morgen binnen moest, gisteren al indienen. En blijkbaar was het de duw die ik nodig had, want vandaag heb ik die andere opdracht al voor 3/4 afgewerkt en zal die mooi voor het nieuwe jaar gedaan zijn. Daarna moet ik dringend beginnen studeren.
Ik zit mijzelf al maanden voor te houden dat het ophoudt in juni, maar voor mijn part mag het nu al ophouden. Langs de andere kant, ’t zou wreed weggesmeten tijd en geld en zo zijn. De idioot die beweerde bij de inschrijving dat die opleiding goed combineerbaar is met werk en gezin dwaalde duidelijk. Of het is iemand die geen kinderen heeft en nooit de combinatie gedaan heeft. Of alletwee natuurlijk. Het is namelijk niet echt combineerbaar. Wel loodzwaar.