Bijna vergeten, maar dus niet echt. Den anderen had mij nog eens een stokje toegeworpen’ dat hij op de hoogte zou blijven. Ik ken daar gemakkelijker manieren voor, maar soit, ik ga eens proberen antwoorden.
Hoe ben je er achter gekomen dat je schrijftalent bezit?
Talent zou ik het niet noemen. Vroeger was ik een afschuwelijke schrijver, geloof het of niet. Voor mijn drie scripties aan de Univ ben ik er door gelaten. Niet dat de inhoud niet goed was. Die was zelfs meer dan goed. Maar de hele zaak was zo slecht geschreven dat het een marteling was om ze tot het einde te lezen. Ik overdrijf echt niet hoor. Ikzelf had er moeite mee om ze te herlezen. Als ge dan prof zijt en een 200-tal scripties moet lezen, en er zit zo’n draak tussen als de mijne, dan heb je het wel snel gehad.
Leren schrijven, in de zin van teksten te schrijven die vlot leesbaar zijn, dat heb ik geleerd van mijn eerste stagemeester als advocaat. Die mens had engelengeduld om mijn teksten (besluiten dan eigenlijk) niet alleen te doorworstelen, maar om me aan te leren hoe ik het beter kon. Wat er veranderd moest worden en waarom dingen al dan niet werkten. Twee jaar heb ik daar doorgebracht en na enkele luttele weken al begon ik vlotte besluiten te schrijven.
Dus geen talent, wel aangeleerd. Wat nog maar eens bewijst dat je alles kan leren. Een talent zal ik nooit worden, zo vlot schrijf ik nu nog altijd niet, maar af en toe heb ik wel eens een bevlieging die naar talent neigt, en dan besef ik wel dat ik iets moois geschreven heb en dan voel ik mij apetrots.
Als je schrijversinspiratie een stad zou zijn, welke was het dan? En waarom?
Euh, geen flauw idee. Een stad? Om over te schrijven of als inspiratie?
Ik woon in Gent. Ik woon hier doodgraag en zou nergens anders willen wonen, enfin, toch niet in België. Mijn leven speelt zich hier grotendeels af, dus heeft Gent een heel grote invloed op wie ik ben, hoe ik leef en dus ook op wat ik schrijf. Beantwoord dat de vraag?
Wat heb je nodig om goed te kunnen schrijven?
Meestal niets. Om effectief te schrijven uiteraard wel iets, anders zouden er geen teksten komen. Logisch. Maar als ik een tekst wil schrijven zit ik daar meestal een paar dagen op voorhand mee bezig in mijn hoofd. Zeker als het een persoonlijke tekst moet worden. Dan probeer ik herinneringen op te halen, zinswendingen te zoeken, de juiste woorden te vinden. Dat kan duren van een paar uur tot een paar dagen, zelfs een week, maar nooit veel langer. Dan moet het eruit. Eens ik alles heb qua gegevens die ik nodig acht, begin ik te schrijven. Meestal in een ruk door, zonder veel nadenken en zonder nog veel geschaaf achteraf. De gegevens zitten in mijn hoofd en de zinnen vormen zich dan gelijk vanzelf. En dan ben ik altijd bang dat het niet goed genoeg is, maar ik kan het loslaten.
Ik ga er even vanuit dat je trots bent op je schrijftalent. Waar blijkt dat uit?
Dat ik verder blijf schrijven, vermoed ik, en. Iet alleen hier, maar ook op Gentblogt. Alhoewel het daar al een heel tijdje geleden is.
‘Trots’ is trouwens een te groot woord, maar ik vind het wel leuk.
Als je bevestiging zoekt voor je blogs, waar vind je die dan?
Ik ben niet beginnen bloggen voor iemand, maar ik wou zo een beetje een archief bijhouden van het opgroeien van de kinders. ‘De tijd vliegt’ en al die zever en vooral, mijn geheugen is niet van de sterkste. Of is het gewoon misschien ‘gemiddeld’? Ik merkte dat ik dingen, waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou vergeten, toch vergat en het leek mij een goed idee om die dingen hier op te schrijven. Dan konden de kinderen dat later eens teruglezen.
Ondertussen schrijf ik al lang veel te weinig dingen meer op, over de kinders, dus daar gaat mijn intentie.
Maar het is uiteraard leuk als iemand iets zegt over iets dat ik geschreven heb, online of irl. Zo vals bescheiden ben ik ook weer niet. Maar met of zonder commentaar, als ik zin heb schrijf ik toch.
Favoriete blogs, om dit stokje aan door te geven?
Ik denk dat mijn favoriete blog al de revue gepasseerd zijn, maar anders mag Pharailde het overnemen. Ik lees haar graag. En Max ook zie.
B
Een gedachte over “Een stokje”