Een onderwerp waar ik niet goed van weet wat erover te schrijven. Klinkt misschien een beetje raar, maar uiteindelijk schrijf ik al heel veel over mijn kinders hier, kan je al sinds ik begon meelezen hoe ze groeien en bloeien, waar ze goed of minder goed in zijn. De leuke momenten en de mindere staat hier ook. Van vroeger, nu en dat blijft waarschijnlijk zo ook in de toekomst. Dus wat nu nog?
Misschien dat ik altijd al geweten heb dat ik kinders wou hebben. Ik denk dat ik 10jaar was toen ik verkondigde dat ik 4 kinderen wou. Met ouder te worden heb ik dat verlangen dan wel bijgesteld naar realistische, praktische doelen (altijd de pragmaticus, ikke): eerst zien of ik wel kinderen kón krijgen, dan zien of ik een vent vond die ook kinders wou, en dan één voor één: wie weet had ik het gehad na eentje. Dus eens ik volwassen was beperkte mijn verkondigingen zich tot: ja, ik wil kinders. En we zien wel of dat lukt.
Dat het gelukt is, dat staat ondertussen vast. Dat ik alles gekregen heb waar ik als kind van droomde, dat ook. Dat de ‘be carefull what you wish for’ in dit geval NIET van toepassing is, dat ook. Want ik heb nog geen moment spijt gehad van ‘al’ die kinders. Ze waren stuk voor stuk gewenst, gepland en welkom.
En net zoals alle mensen (of dat nu kinders zijn of volwassenen) hebben ze hun goede en slechte dagen, maar al bij al mag ik mijn beide pollekes kussen: ze zijn braaf, ze luisteren, ze zijn open (tegenover ons toch: ze praten met ons), ze komen met elkaar overeen (zo een schrik voor gehad, dat dat niet zou klikken), ze zijn verstandig (en dan heb ik het niet over dat ze kunnen studeren, maar gewoon in hun doen en laten), ze zetten zich in voor anderen en durven op te komen voor waar ze in geloven, nu al (uiteraard de ene dag al meer dan de andere), ze engageren zich.
En neen, het zijn geen heiligen, maar dat zijn wij ook niet en ik zou denk ik horendol worden moesten zij het wel zijn. Maar ongelooflijk tevreden en trots op mijn kinders, dat ben ik wel.