De zondag voor hij op Ardenneklas vertrok kloeg Jan over pijn aan zijn knie . Hij had in de voormiddag gevoetbald, dus hij zou wel eens een verkeerde beweging kunnen gemaakt hebben.
Doktersbezoek kon toen niet, want hij vertrok maandagochtend op Ardennenklas. Maar een week bosklas dus een week geen voetbal/breakdance/sport (behalve veel wandelen in de Ardennen dan), dus dat kwam waarschijnlijk wel in orde.
Niet dus: toen hij terugkwam was dezelfde klacht er nog steeds. Maandag bleef hij dan thuis van school om naar de dokter te kunnen gaan. Tijdens de bosklas had hij ook nog eens een steen op/tegen zijn knie gehad en dus schreef de dokter een RX/echo voor, om te kijken of de pijn lag aan het groeien of aan een trauma.
Afspraak bij de radioloog dinsdagochtend en het nieuws was minder goed: de ziekte van Osgood-Schlatter. Het ‘goede’ nieuws van de hele diagnose: het zit in het beginstadium. Met een 4-tal weken volledige rust zou het genezen moeten zijn. Het slechte nieuws van de diagnose: 4 weken volledige rust. Geen voetbal, geen breakdance, geen sport op school. Het is dat, of het zal verergeren en dan is het direct 6 maanden.
Dinsdag nam Jan het nieuws nog goed op. Redelijk gelaten en met schouderophalen. Geen probleem.
Woensdagmiddag drong het eigenlijk pas door, toen we het hadden over het niet moeten klaarmaken van de voetbalzak voor de training ’s avonds: 4 weken geen voetbal. Plots veranderde hij van een vrolijke jongen in een zeer verdrietig kindje.
Voor de rest van de namiddag was het om zeep: voor het minste wenen, ongelooflijk gefrustreerd en boos voor alles dat niet onmiddellijk lukte, schouders laten hangen, … Heel lang geleden dat ik hem zo verdrietig zag. Ik heb hem heel veel moeten vastpakken en troosten.
Gisteren ging het al een beetje beter, maar het zullen geen leuke 4 weken worden, dat weet ik nu al, en dan is het eigenlijk nóg niet zeker dat hij daarna opnieuw mag sporten: binnen 4 weken moet hij op controle en pas als het genezen is mag hij herbeginnen met sport.
Duimen maar dat alles vlug en goed geneest.
Oh, heb zo compassie met hem.
En ja, heb hetzelfde meegemaakt: Sebastiaan-Willem had een groeistoornis in zijn beide knieën (het was wel iets anders, maar ben even de naam kwijt). Voor hem was het verdict wel twee jaar niets van sport doen: niet meer basketten (wat hij bijzonder graag deed), geen turnles meer, … en tijdens de pauzes op school rustig op een bankje blijven zitten ipv te voetballen of te ravotten met de vriendjes. En dat voor een 300 % woelwater. Tot overmaat van ramp mocht en kon hij, door een zeer zware hersenschudding een maand later, niet meer lezen, schrijven, tv kijken, computeren, e.d. Het was dus niet echt zijn (en onze) leukste periode.
Veel courage dus.