Mijn vader nam ons als kind altijd mee naar de Floraliën. Nu ja, ‘altijd’ misschien niet, maar zo herinner ik mij dat. Ik denk zelfs dat er een periode was dat mijn broer en zus niet meer wilden, maar ik ging wel mee.
Het moet al een hele tijd geleden zijn, mijn laatste bezoek. De Floraliën waren toen nog in het ICC. Ik herinner me heel vroeg opstaan, om als één van de eersten aan te komen zodat de bezoekersdruk niet al te groot zou zijn. Er was wel al veel volk, toen we toekwamen, maar we merkten dat, toen we weggingen, dat niets was met de massa die er toen stond aan te schuiven. Maar zelfs zo vroeg in de ochtend was het schuifelen en drukken om toch maar iets te zien.
Cadeaus voor mijn papa vinden: niet altijd gemakkelijk. Die mens is 74 jaar en heeft alles wat hij nodig heeft. De aankondiging van de Floraliën was dus een geschenk uit de hemel: ik wist dat ik hem daar ongelooflijk veel plezier mee ging doen. En ik had gelijk: ik gaf hem de tickets voor zijn verjaardag (in december al) en hij glunderde. En of ik toch meeging gaan met hem? Tuurlijk datte.
Vandaag was het dan zo ver. Dit jaar op 4 locaties en ik wist niet goed of papa het wel ging trekken: hij is tenslotte al 74 jaar en niet zo vlot meer te been, in de zin van: vlug moe en pijn in zijn rug, maar anders wel nog volledig mobiel.
Maar kijk wat wilskracht en nieuwsgierigheid kunnen doen (en een beetje hulp van een pendelbus): we hebben de 4 locaties grotendeels gedaan en het was prachtig. En omdat het op 4 locaties was had je nooit de indruk dat er (overdreven) veel volk was. Geen geschuifel, geen gedrum, alles op het gemak kunnen bekijken.
’t Was echt wel mooi (en de foto’s doen het eigenlijk absoluut geen recht aan).
Ik vond het ook prachtig, deze editie ging ik alleen en genoot er met volle teugen van. Ik ging ook al mee als kind met mijn ouders en ben ook later alle edities blijven gaan.