Dat Zelie het niet gemakkelijk had op school, dat wisten we al. Vorig jaar leek er (eindelijk) kentering te komen: haar 5e jaar is relatief zonder problemen (lees ‘pesten’) verlopen en ze voelde zich goed, mede doordat ze in een samengestelde klas zat waar 2 zeer goede vriendinnen ook in zaten.
Maar begin deze zomer stak het weer volop de kop op. De school werd op de hoogte gebracht, maar veel gevolg verwachtten we er niet van. Begin augustus vingen we dan nog het gerucht op dat de klassen volledig door elkaar zouden gegooid worden waardoor ze niet meer bij haar vriendinnen in de klas zou zitten. Uitleg gevraagd aan de school en gevraagd om, als het gerucht klopte, dit toch nog eens te herbekijken aub? De school antwoordde ‘Hoe deze informatie tot bij leerlingen komt weet ik niet en kan ik enkel betreuren. Mogelijk veranderen er nog zaken dus momenteel geef ik de nieuwe klassamenstelling nog niet prijs tot de uurroosters zijn opgesteld.’
Het was dus geen gerucht, maar een feit en toegegeven, ik was er allesbehalve gerust in en stelde voor aan Zelie om van school te veranderen. Dat zag ze niet direct zitten en we gingen dus de eerste schooldagen afwachten en dan (her)bekijken.
We zijn ondertussen een anderhalve week verder en Zelie is effectief van school veranderd: de klassen uiteengetrokken, Zelie zonder 1 vriend(in) in de klas, geviseerd door haar klasgenoten, … Het ging echt niet meer.
Dinsdag is ze ziek thuisgekomen en ben ik onmiddellijk gaan rondbellen. We hebben een school gevonden met een open blik en tolerante leerlingen. Ze is een paar uur gaan ‘proefdraaien’ en het klikte onmiddellijk: leerlingen die haar spontaan aanspraken om kennis met haar het maken, die vriendelijk waren en uitnodigend en haar onmiddellijk opnamen en geruststelden.
We hebben, na 2 dagen al, onze vrolijke, sterke en fantastische dochter terug. We zien haar zo openbloeien.
Achteraf denk je dan, we hadden dat eerder moeten doen, maar uiteindelijk moest het toch van haar zelf uitkomen. Ze heeft de beslissing (eindelijk) genomen en is er super content van, en wij met haar.
Ik weet niet hoe het komt, maar jouw blogberichten komen altijd een stuk later (en meestal een stuk of 5 samen) in mijn feedly.
Ik kreeg bij het lezen van dit bericht tranen in mijn ogen. Ik hoop dat Zelie vanaf nu ongestoord mag groeien en bloeien.
Ik heb een lieve, grote zoon die nu 21 is en samenwoont met zijn vriendin, en afgestudeerd is als elektricien.
Hij heeft een heel moeilijk traject afgelegd, en is ook behoorlijk gepest geweest. Maar hij had het geluk in een goeie school terecht te komen (sommige mensen zouden hun wenkbrauwen fronsen bij wat ik een goeie school noem, maar kom), waar ze een ECHT plan hadden tegen pesten, dat ECHT werkte. Een heel gemotiveerde leerkracht, die hem erdoor gesleurd heeft en het pesten heeft doen ophouden.
Ik ben daar, 7 jaar of zo later, nog steeds heel erg dankbaar voor. Het kan dus echt wel, maar er zijn jammer genoeg teveel scholen waar ze wegkijken.
Op 1 september stond een lang interview met mijn zoon zijn leerkracht in de krant, en een kort interview met mijn zoon. Jammer dat het achter de betaalmuur staat, want ik ben er zo trots op, maar ik kan het niet delen…
Zó blij voor Zelie (en jullie) dat ze een fijne klas en school heeft gevonden! Dat kan zo veel deugd doen, veranderen en ervaren dat er andere mensen zijn, en dat het toch niet aan jou ligt.
Ik heb hetzelfde als Anne, de berichten komen in groep en een hele tijd na datum binnen in de feedreader… Ik ben ook heel blij dat het allemaal weer goed lijkt te komen. Onbegrijpelijk dat scholen zo’n dingen maar laten gebeuren.
Dat van die clusters is normaal: ik publiceer mijn berichten ook niet onmiddellijk en dan een hoop tegelijk 🙂
En ja, jammer dat er nog steeds teveel scholen zijn die die dingen laten gebeuren (weet uit goede bron dat de ex-school zeker niet de enige is), vooral in de humaniora, heb ik de indruk. Het excuus als ‘dat zijn pubers’ en ‘dat groeit eruit’ heb ik al té vaak horen vallen om er toch maar niets aan te moeten doen. Het ‘groeit’ er jammer genoeg niet uit: die pesters doen nét hetzelfde op de werkvloer later, net omdat niemand hen er nooit over aangesproken heeft. Soit. Bygones. Hoofdstuk afgesloten.