Er zijn zeker 5 dingen verkeerd met mijn onderrug (scoliose, begin van een hernia, geknelde zenuwen, begin van artrose en nog iets dat ik altijd vergeet, maar die 4, dat is op zich al voldoende). Toen ik de diagnose kreeg zei de dokter: geen ‘spring’dingen meer doen, als in sporten waar veel gesnok aan te pas kwam. Dus o.a. niet lopen. Op zich geen probleem, want ik sport niet graag, maar ik had mij wel op de wachtlijst geplaatst bij Crazy Legs om de Lindy Hop te leren. Ik dans namelijk gruwelijk graag.
Doctor says ‘No’ 🙁
Z is begonnen met zwemlessen. Ze zit in dezelfde club als ons 4 gasten gezeten hebben: ik was daar content van, dus waarom niet. Bovendien geven ze zwemlessen ook in de Rozebroeken, langs ‘onze’ kant van de stad dus en dat is mooi meegenomen.
Wat ook leuk is: er is een baan vrij voor de ouders die willen zwemmen. Enfin, een drietal banen: twee van ongeveer 25 meter (‘ongeveer’ want dezelfde baan opgedeeld in twee met een redelijk breed ponton) en één van 50 meter.
En laat zwemmen nu net één van de (2) sporten zijn die ik wél nog mag doen.
Dus in plaats van 45minuten op de tribune te zitten wachten, kom ik sinds de tweede zwemles samen met Z uit de kleedcabines in zwempak en terwijl zij plonst en spettert en de eerste basis leert over het zwemmen, spring ik gezwind (not!) de 50-meter baan in om ook 45 minuten baantjes te trekken.
De eerste week was zeer lastig: na drie 50-meter baantjes ben ik in de (langste van de twee) 25-meter baan gaan zwemmen. Conditie -0. Maar sinds de tweede week zwem ik in de 50-meter baan en trek, op mijn gemak, zo’n 1250 meter.
Niet slecht voor een beginneling, al zeg ik het zelf *speekselmedaille voor mijzelf*. Nu het tempo nog omhoog krijgen.