Er zijn van die dagen

Kinderen hebben is dus niet alleen vreugd en plezier. Er zijn effectief van die dagen dat ge ze met hun hoofd tegen de muur wilt slaan. Uiteraard doet ge dat niet (alhoewel dat jammer genoeg wel ‘eens’ gebeurt), maar de goesting…

Deze ochtend nog. Alle vier zitten ze mooi aan het ontbijt en dus laat ik hen alleen om verder te doen zodat ik mij kon gaan aankleden (jaja, ik zou dat in principe vooraf moeten doen, maar de wederhelft is normaal ’s ochtends bij de ontbijttafel terwijl ik mij aankleed en deze ochtend moest hij drie kwartier vroeger vertrekken zonder dat ik dat vooraf wist, dus had ik mij aan de ‘normale’ ochtendroutine gehouden).

Amper vijf minuten was ik boven toen ik de eerste al hoorde wenen (de badkamer ligt boven de keuken dus ik kon alles goed horen, mede dankzij een reeds gemaakt gat in de vloer voor de toekomstige nieuwe-badkamer-leidingen-en-buizen). Genegeerd en het ging vlug over. Eén of andere schermutseling tussen broers/zussen dus. Nog een paar minuten later begon de tweede te wenen voor iets anders en twee seconden later hoor ik de derde treiterig iets ‘zingen’ waardoor de eerste opnieuw begon te wenen. Ambiance dus in de keet.

In mijn ondergoed heb ik mij dus naar beneden mogen reppen, heb hen allevier op niet zo’n zachte toon op het matje geroepen waarna ze plots heel kalm en stil werden. Terug naar boven om mij verder aan te kleden en niets meer gehoord behalve veel gelach, gebabbel en aangenaam samenzijn. Alsof er nooit iets gebeurd was, geen geruzie maar ook geen uitkaffering van mij.

Meestal komen ze dus prachtig overeen, maar er zijn dus van die momenten waarop ik ze toch zo graag met hun hoofd tegen de muur zou slaan. Gelukkig is eens diep ademhalen ook een goed alternatief.