Tegenwoordig voel ik mij op mijn werk weer alsof ik in het humaniora zit: het kind dat niet mag meespelen met de anderen.
Sinds een week of twee ‘vergeten’ mijn collega’s meer ‘nu’ dan ‘dan’ om mij te zeggen wanneer ze gaan eten. Dus zit ik op mijn bureau te wachten gelijk een kieken tot ze bellen of komen zeggen dat ze vertrekken. Enfin, wachten is een groot woord. Gelukkig heb ik werk genoeg om de tijd niet in het oog te houden maar tegen dat ik op het uurwerk kijk omdat mijn maag begint te knorren weet ik dat ‘ze’ al vertrokken zijn. Gaan eten. Zonder mij.
De laatste tijd ga ik dan ook alleen gaan eten. Zo in mijn eentje. Nog een geluk dat ik altijd een boek bij mij heb om te lezen. Maar ik voel mij wel ongelooflijk zielig. En kwaad. En nijdig. En triestig. En 14 jaar oud.
Beste San, ik begrijp dat je kwaad en triestig bent maar ik zou in jouw plaats uiteindelijk niet meer willen met hen gaan eten.
Kleine kinderen zijn het.
Wijsheid komt met de jaren zeggen ze dan. Jezus.
Bah dat is niet leuk, kinderachtig zelfs! Zeg maar lagere schoolmentaliteit!
och san,laat hun maar!!!je hebt een mooi en hecht gezin en familie!!!!Ik denk dat ze je benijden en jij bent ook zo eerlijk mens.
Ik zou het ‘zielig’ bij de collega’s plaatsen, en niet bij jou. Maar je gevoel is wel te begrijpen.
maar allez, op wat trekt dat nu? zo zielig en puberaal van hen indeed. kop op san!
Vrouwelijk collega’s zeker? Met mannen kom je dat niet zo snel tegen. Hier komen we ook regelmatig zo’n stoten tegen. Belachelijk en kinderachtig.
Niet van aantrekken (al is dat gemakkelijk gezegd). Wat jij thuis hebt, hebben zij vermoedelijk niet.
STOM :-s
Kan je niks superleuks plannen over de middag? Shoppen in de buurt? Eten in een parkje? Picnic? Afspreken voor lunch met een mede-blogster?
Ik snap hoe je je voelt… Ik hoop dan ook stiekem dat ze op hun knieën komen smeken voor vergiffenis.
Oh zo herkenbaar. Dan wel niet zozeer het heden (hoewel) als vooral het verleden.