Sinds het eerste jaar humaniora heb ik een goede vriendin M. Zo iemand die er was in zeer moeilijke tijden en zo een persoon die net daardoor altijd op een goed blaadje zal staan, ongeacht.
Wij zijn afgestudeerd aan het humaniora en tijdens onze studententijd zagen we elkaar ook veel: we studeerden allebei in Gent en onze koten lagen niet ver van elkaar. Gemiddeld één keer per week zagen we elkaar en we hebben al die jaren veel leute gehad en vele hoekjes van Gent ontdekt, meestal ’s nachts.
Eens afgestudeerd werd het al wat moeilijker om contact te houden. Zij ging terug naar Oudenaarde terwijl ik in Gent bleef, maar we zagen elkaar toch nog een paar keer per jaar. Ze trouwde en beviel van haar eerste kind toen ik een paar maanden zwanger was. Zelie werd een half jaar later geboren. Een jaar nadien kreeg zij haar tweede kind en een jaar nadien werd Louis geboren.
We gingen bij elkaar op babybezoek, maar eens de kinderen kwamen zagen we elkaar niet zoveel meer en na de geboorte van Louis liep het vast: nog één babybezoek en toen viel alle contact weg. Samenloop van omstandigheden en al.
Toen Jan en Anna geboren werden heb ik wel nog de geboortekaartjes gestuurd. Voor Jan kreeg ik een kaartje terug, maar bij Anna hoorde ik niets meer. En toen ik probeerde terug contact op te nemen, toen bleek er geen (vaste) telefoon meer te zijn op haar oude adres en dat kon twee dingen betekenen: ofwel waren ze verhuisd, ofwel hadden ze simpelweg geen vaste lijn meer. Omdat ik niet voor schut wou staan moest het het eerste geval geweest zijn, heb ik het nooit ontdekt door aan de deur te gaan bellen en dus werd het contact niet vernieuwd.
Toen ik zaterdag dan fietste tussen punt A (afzetten van Zelie en Louis op academie) en punt B (afhalen Jan op turnles) werd ik van de overkant van de straat nageroepen door een vrouw die enthousiast naar mij zwaaide. Ik zwaaide vrolijk terug, doorfietsend en mij ondertussen afvragend wie dat kon zijn. Ze riep dan om even te wachten en dus vond ik het maar beleefd dat ik stopte en terugkeerde: van dichtbij zou ik haar dan wel herkennen, dacht ik zo.
Mijn verbazing stond waarschijnlijk op mijn gezicht te lezen toen ik haar herkende: vriendin M. die ik al bijna zeven jaar niet meer gezien had. Met haar twee kinderen die dus ondertussen 8 en bijna-10 zijn. Zo wijs dat ik dat vond en zij ook. Bleek dat zij zich schaamde omdat ze vond dat, toen mijn mama overleden was, zij geen goede vriendin was geweest en dus durfde ze geen contact meer opnemen. Ze komt de laatste tijd veel naar Gent en ze had blijkbaar ook gehoopt mij toch tegen het lijf te lopen. En dat is dus gebeurd.
Zoals ik al zei: vriendin M. kan weinig verkeerd doen voor mij en eerlijk gezegd had ik het wel gemerkt dat zij er niet was toen mijn moeder overleden was, maar toch… Ik had wel andere dingen aan mijn hoofd toen.
We hebben telefoonnummers uitgewisseld. Geen vaste lijnen, wel de mobiele soort. En volgende week komt ze weer naar Gent en dan spreken we af. En deze keer, moest het toch niet doorgaan, ga ik ’s avonds eens aan haar deur staan. Want ondertussen weet ik dus dat ze toch niet verhuisd is, alleen geen vaste lijn meer heeft.
2 gedachten over “Weerzien”