Euforie

Zonet van een redelijk triest gevoel gegaan naar bijna euforie. Zomaar in een paar minuten tijd.

Tickets voor Coldplay. Sinds vrijdagochtend te koop en natuurlijk niet binnen geraakt op de website met als gevolg dat tegen dat we (allez: Michel) binnen geraakten, alles al uitverkocht was.

Deze ochtend vertelt mijn collega dat zij wel vier tickets heeft kunnen bemachtigen: ze had kunnen doorklikken, had alle gegevens ingevuld, nog net op ‘bewaar’ (of zoiets) kunnen drukken toen heel de site crashte. Ze wist dus niet of het nu gelukt was of niet maar ’s avonds had ze dus wel degelijk een bevestigingsmail gekregen. De tickets zijn voor in de nok van de zaal, maar ik luisterde toch met enige jaloezie naar haar verhaal: zij had tenminste tickets. Ik niet.

Maar, wist ze mij te vertellen, ge kunt u ook op de wachtlijst laten zetten: dat zijn tickets die opnieuw worden vrijgegeven als de bestelling niet op tijd wordt betaald.

Den anderen dus gecontacteerd of hij wist hoe het moest, hij mailt mij een telefoonnummer door en ik druk het nummer in en zet de telefoon op speaker: wij verbinden u door van zodra iemand beschikbaar is blablabla… en ondertussen werk ik dus verder. En dan heb ik eindelijk iemand aan de lijn.

‘Of ik op de wachtlijst kan?’ ‘Ja hoor. Welke: voor staande of zittende plaatsen?’ ‘Doe maar alletwee’, zeg ik: meer kans dus op tickets. ‘Jamaar’, is het antwoord, ‘als ik dat doe dan moet je voor vier tickets betalen. Of neen’, zegt de vriendelijke mevrouw. ‘Wat u ook kan doen is van zodra u twee tickets heeft, die betalen en terugbellen om de andere bestelling te annuleren.’ ‘Fantastisch’, zeg ik, ‘doe maar’.

‘Een momentje’, hoor ik haar twijfelend zeggen. ‘Eerst eens kijken of er nog plaats is op de wachtlijst … Het spijt mij: de wachtlijst voor de staande plaatsen is al volzet … en die voor de zittende plaatsen ook.’ Teleurstelling maakt zich meester van mijn hart. Op smekende toon vraag ik of er zelfs niet één plaatsje meer beschikbaar is? Ik wil gerust alleen gaan.

‘Oh ja. Ik heb nog één ticket. Ik heb er zelfs twee, maar ze zijn niet naast elkaar’. ‘Geen probleem’ zeg ik vlug ‘doe maar’ en ‘waar zijn die plaatsen?’ Het blijken twee zitplaatsen zo goed als net achter elkaar op twee rijen: ’t is zo goed als naast elkaar zitten maar dan met de rug en buik in plaats van de zijkant én nog in een deftig blok: pal voor het podium, ongeveer even ver als ik zat bij Clouseau en dat was nog zo slecht niet. Doen! zeg ik, en dan begint het te dagen: ‘Jamaar: dat zijn dan echte tickets? Geen tickets voor de wachtlijst?’ ‘Juist’ zegt de mevrouw ‘dit zijn al tickets, geen wachtlijst’.

Joepie! dus. Ik heb tickets voor Coldplay. Ondertussen zijn alle nodige bevestigingsmails al toegekomen én zijn de tickets betaald.

Joepie! ik ga naar Coldplay! Een heel ander gevoel dan een paar jaar geleden. Toen ontdekte ik pas dat ze naar België kwamen een week voor het concert en ik uiteraard geen tickets meer kon bemachtigen op een normale manier.