Met twee zeer goede vrienden van tijdens mijn univ tijd had ik alle contact verloren. De ene een vriendin, de ander een vriend. Ik denk dat het ondertussen respectievelijk acht en vijf jaar zijn dat we geen contact meer hebben.
Dit jaar heb ik ze allebei teruggevonden: de ene via haar zus, de ander via LinkedIn. Maar echt contact is er tot nu toe niet geweest, echt contact in de zin van persoonlijk elkaar te zien of te horen en eens goed bij te babbelen. Met de vriendin heb ik heel even aan de telefoon gehangen en ze had mij een mail gestuurd. De vriend heeft gewoon mijn uitnodiging tot connecteren geaccepteerd.
En nu hoor ik dat het met beiden niet zo positief verlopen is, de afgelopen jaren. En dat geeft mij toch een klop. Ik vervloek mijzelf dat ik geen betere vriendin geweest ben, dat ik niet meer moeite heb gedaan om dat contact vroeger te herstellen. Niet dat ik iets zou kunnen gedaan hebben, maar ik zou er toch geweest zijn en terugdenkend aan het overlijden van mijn moeder, weet ik hoe belangrijk het is dat er gewoon iemand IS.
Gedane zaken nemen geen keer en het komt er dus nu op aan om de koe bij de hoorns te vatten en dat contact weer zeer goed te maken, te herstellen.
Een gedachte over “Bummer”