Geen kinderen deze keer maar Nephthys. Vorige keer was het vals alarm, deze keer dus niet.
Toen ik bij de dierenarts was vroeg hij wat er mis was. Tja, daarvoor was ik daar dus, maar wat wij opgemerkt hadden was dat de poes wankel op haar poten stond, amper at, graatmager aan het worden was en zich wegstak en als poezen zich wegsteken, dan is het mis.
Onderzocht en de diagnose was: ‘een’ infectie. Welke, dat is een raadsel, maar dus wel ‘een’ infectie. Ze had 39,9 °C koorts wat blijkbaar zeer hoog was voor een poes (ze mogen maar tot 40 °C gaan) en ze kreeg ter plekke dan ook een spuitje antibiotica. Ik kreeg een voorschrift mee voor medicijnen thuis te geven en de opdracht om haar dinsdag terug te gaan tonen om te zien of ze goed (genoeg) reageert.
Dat was woensdag en dat spuitje deed wonderen: een paar uur later liep ze al weer rond en at al iets meer ze en de dag nadien at ze haar eten op én dat van Osiris. We hebben dus eten mogen bijgeven. Sindsdien loopt ze weer rond alsof er niets aan de hand is.
Zelf medicijnen geven moest pas vanaf vrijdag, tot zo lang was dat spuitje werkzaam. Het was siroop en ik had dus gevraagd hoe ik dat het best gaf. Ik had een spuitje meegekregen om de juiste dosis in te doen en ik moest haar aan haar nekvel vastpakken, haar hoofd lichtjes omhoog doen en dan de vloeistof zeer langzaam langs de zijkant van haar mond erin spuiten. Automatisch zou ze het dan wel oplekken/inslikken.
Dat was het scenario vrijdag, zaterdag en deze ochtend. Deze namiddag lag ze mooi te slapen en heb ik haar gewoon over haar kopje geaaid, haar kin lichtjes omhoog gedaan en dan de vloeistof langszaam in haar muil gespoten. Ze bleef mooi liggen, likte alles mooi binnen en ging toen verder slapen.
Zo een gemakkelijk en lief beest dat dat is zeg. Ik denk dat we dindsdag toch een goed rapport zullen krijgen en als dat zo is, direct een afspraak maken om haar te laten steriliseren.