Het kort

Vandaag door de gietende regen onze tickets voor onze reis gaan afhalen. Het contrast van het weerbericht hier en daar, ongelooflijk. Het is ook al positief voor de bagage: behalve bikini’s en badpakken moet er niet veel meegenomen worden.

Maar het begint dus te korten. Nog drie dagen en we zijn weg. Mijn fantastische vriendin E. heeft zomaar spontaan aangeboden om ons te brengen en dan ook af te halen volgende week. Dat brengen valt nog mee. We stijgen op om 18u55 dus we rekenen erop om ten laatste om 15u hier te vertrekken. Ten laatste. Als dat een half uur vroeger is, is dat voor mijn part nog beter, want om met vier kinderen zo een eerste keer op reis gaan speel ik liever op veilig.

Dat komen afhalen op de vlieghaven is een pak minder: wij landen om 3u ’s ochtends en het is eigenlijk naar aanleiding daarvan dat ze aanbood om ons te komen halen. ‘k Heb het haar toch zo’n honderd keer gevraagd of ze dat dus echt wel zag zitten, zo vroeg in de ochtend ons daar staan opwachten, maar ja hoor, ze wou het echt doen. Wat ons dus al heel wat zorgen bespaard.

Morgen ga ik de eerste basis van de valiezen maken. Overmorgen moeten we in de voormiddag onze zonnebrillen afhalen (eindelijk brillen op sterkte laten maken voor Michel en ik) en in de namiddag zijn we nog eens afgesproken met een vriendje van Louis zijn klas (en met zijn mama die ook wel een beetje een vriendin is van mij), dus dan zal er niet veel tijd zijn. Donderdag wordt dan de laatste hand gelegd, is er een simpele en vooral rap-klaar maaltijd voorzien, een dubble check dat we alles meehebben en dan zal het aftellen zijn tot vriendin E. toekomt en we kunnen vertrekken.

Ik begin serieus kriebels in mijn buik te krijgen.