De keukenwerken zijn dus goed onderweg. We zien de keuken transformeren onder onze ogen. Het ziet er nu al fantastisch uit en de helft is nog niet eens gedaan. We hebben er lang op gewacht en het gaat vooruit en dat is dus een voordeel.
Het nadeel is dat we hier dus wonen en terwijl de keukenmakers alles installeren en maken en watnogallemaalhundingdoen, leven wij daartussen en moeten wij wat-daarvoor-moest-doorgaan-voor-keuken volledig leegmaken en verhuizen. Sinds donderdag wordt er dus nogal veel verhuisd: van oude kasten naar nieuwe kasten, naar plooiboxen, in de vuilbak, van de plooibox naar nieuwe kasten, … Eens alle kasten er eindelijk staan zal er dan nog eens verhuisd moeten worden om alles zijn definitieve plaats te geven.
Veel gesleur en gekuis, want onder die oude kasten zit uiteraard vuiligheid en dingen die niet veel gebruikt worden mogen ook wel eens een sopke ontmoeten. Het verhuizen gebeurd terwijl er iets afgewerkt is en ook ’s avonds als de kinderen in bed zitten, het kuisen ook en dan verder doen ’s morgens voor de keukenmakers weer op appèl zijn.
Vandaag kwam daar nog valiezen maken bij. Druk over en weer lopen tussen kamers, kasten, keuken en noem maar op en jammer genoeg heeft mijn rug het al een paar keer begeven vandaag. Leuk is anders en de timing kon ook beter maar zoals altijd doen we toch maar verder. Het is niet alsof er veel keuze is.
Maar het einde is in zicht, of beter: een onderbreking, want morgen in de vroege namiddag zijn we hier weg voor zeven dagen. We vertrekken dan op reis. Het leukste aan dat is, als wij een week later terugkomen zal de keuken zo goed als af zijn, toch wat kasten betreft, want de keukenmensen werken gewoon door. Ondertussen kan mijn rug ook rusten en kunnen we weer de volle 200% geven als we terugkomen.
Wij staan voor een leuke verassing als we thuis komen.