Weken geleden heeft mijn vriendin F. haar rug het begeven. Zo erg dat ze gewoon niet meer recht kon.
Dokters werden bezocht en scans genomen en er bestonden grote twijfels of ze nu al dan niet zou moeten geopereerd worden. Maar eerst werd het afwachten en vooral: rusten, rusten, rusten. Niets doen, niets oppakken, … Via via hoorde ik dat ze soms zoveel pijn had dat het zelfs beter was om niet te telefoneren en dus deed ik dat ook niet. Wel een sms-je gestuurd met een berichtje, dat kon ze dan lezen als het haar uitkwam, en veel informeren via de echtgenoot en de mama.
Ge kunt u mijn geluk dan misschien inbeelden toen ik haar deze ochtend zag. Op haar voeten. Buiten haar huis. Toch tekenen dat er een beetje beterschap inzit. Zitten zit er nog niet in, en dat staan, dat is ook maar zeer beperkt, maar toch.
Ik kon haar wel kuffelen van blijdschap en ik zei haar dat ook. Ik heb het wel niet gedaan: dat zou pas een slecht idee geweest zijn.
Hopelijk het begin van de genezing. Ik duim alleszins.