Uitstapje

Toen we vanavond thuiskwamen schoot Osiris zich tussen de spleet van de net geopende deur. Zo rap was hij dat we nog net zijn staart zagen verdwijnen onder een auto die even verder geparkeerd stond.

Dat is namelijk de truuk van Osiris: aan de deur staan wachten tot we thuiskomen en als de deur nog maar een kier opengaat schiet hij zich naar buiten. Meestal kruipt hij dan onder de dichtsbijzijnde auto om dan van auto naar auto te lopen. In het begin liepen we er achteraan, maar daarna wachtte ik een kwartierke en toen ik de voordeur weer opendeed stond hij braaf te wachten.

Deze avond dan hetzelfde gedaan. Poes buiten, kinderen binnen, even poes roepen, poes loopt verder weg, deur dicht en vijftien minuten later weer open. En ja hoor, daar zat Osiris mooi voor de deur. Even roepen, hij kwam naar de deur en toen … toen moet er iets gebeurd zijn waar hij niet op gerekend had want plots schoot hij weer weg, als een pijl uit de boog. Poes weer weg dus.

Niet gepanikerd. Zelfde truuk als voordien uithalen dan maar. Vijftien minuten later deur opengedaan en… geen Osiris. Oeps. Euh. Nog even wachten dus en nog eens proberen. Maar geen Osiris te bekennen. De volledige straat afgezocht, maar geen teken van de poes. Na bijna anderhalf uur aan de voordeur staan roepen en uit het raam te roepen, nog steeds geen poes en ondertussen was het tijd voor Zelie om te gaan slapen. Ze had tranen in haar ogen van ongerustheid en ik probeerde haar toch gerust te stellen dat poezen meestal wel naar huis komen. Meestal dus.

Drie kwatier na haar bedtijd stond ik voor de x-ste keer uit het raam te kijken en te roepen en toen zag ik hem in de verte komen aanlopen. Direct naar beneden gegaan en de deur open gedaan en deze keer kwam hij wel binnen. Zelie kennende zou ze wel nog wakker zijn en dus ben ik maar direct naar boven gegaan om haar gerust te stellen.

Een uitstapje van een tweetal uur. Er staat ons nog wat te wachten.