Daarnet was ik met het middageten bezig, of beter, de opruim achteraf, terwijl de kinderen boven speelden. Blijkbaar waren Louis en Jan in één of ander spel verwikkeld want ze waren het hele scenario aan het overleggen: en dan zegt die dit en dan doe ik dat en dan doe jij dat en dan …
Zo ging het over en weer. Met de nodige onderbrekingen van ‘neen neen, dan moet het … ‘ zus of zo en overleg heen en weer over hoe het hele spel moest verlopen.
Als ik hen zo bezig hoor verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht en dat om verschillende redenen. Niet het minst omdat ze zo samen bezig zijn. Maar ook de gedachte alleen al dat ze een gans scenario aan het bespreken zijn van een spel dat nog moet gespeeld worden en daar dan minutenlang of zelfs tot een uur toe aan bezig kunnen zijn en dat het spel uiteindelijk dan niet gespeeld wordt of maar voor een deel.
Zalig gewoon.
Leuk als ze zo een hele tijd kunnen spelen zonder ruzie te maken!