Ouders zullen dit wel wreed herkennen. Het moment dat ze naar bed moeten en dan plots moet er nog vanalles gezegd of gedaan worden. Net op die moment. Geen vijf minuten ervoor, maar als ze voor de slaapkamerdeur staan of net in bed zitten.
Of ook: ze zitten al in bed en dan een paar minuten later komen ze er weer uit met één of ander excuus. Soms zo vergezocht dat ge u afvraagt welke scenario’s ze zo allemaal hebben zitten bedenken in hun bed vooraleer ze erweer uitkomen met hun verhaal.
Gisteren kwam Zelie zo weer naar beneden: ze had het afwisselend veel te warm en dan plots weer veel te koud. Dat kan dus effectief iets zijn, dus vroeg ik haar bij mij te komen om te zien of ze geen koorts had. Geen temperatuursverandering te bemerken maar terwijl ze bij mij staat zegt ze ook dat ze hoofdpijn, keelpijn en buikpijn heeft. Tja. Hmm. Kan uiteraard, maar zo pas nadat ze al 10 minuten in bed zit? Dus maar terug naar bed gestuurd om te gaan slapen met de boodschap dat als ze de volgende ochtend nog pijn had, we dan wel zouden zien wat ertegen te doen.
Met een zeer beteuterd gezich trok Zelie dus terug naar bed en toen ze ongeveer halverwege de trap was, kwam het ‘beste’ excuus van al. Half wenend zei ze: maar mama, hoe meer ik de trap opga, hoe meer het pijn doet.
Ik verwachtte niet dat ze deze ochtend nog ergens pijn zou hebben 🙂
Bij ons is het ie-de-re avond hetzelfde zinnetje: “Kaka doen potje!” 🙂