En zo zaten we gisterenavond nog eens op school. Ja, vijf dagen op de week is het aan de kinderen, een paar dagen/avonden per jaar mogen wij er ook zijn. Gisteren voor het jaarlijkse schooletensfeest. Dit jaar in de Griekse sferen en het moet gezegd zijn: de moussaka was zeer lekker.
Dat eetfeest, daar gaan wij dus al plichtsbewust naartoe sinds Zelie in de eerste kleuterklas zit. Toen zaten we met ons drietjes aan een tafel. Eigenlijk met ons tweetjes, want Zelie zat in een buggy en lag te slapen wegens dat het al avond was en zij gemakkelijk sliep in de buggy. Met twee wegens dat wij toen nog amper andere ouders kenden op school en echt sociaal zijn wij niet altijd aangelegd. Maar we waren er, al was het maar om de school (financieel) te steunen.
Gisteren zaten we daar met meer 40 personen, volwassenen en kinderen: een 16-tal ouders en de rest dus kinderen. Vier tafels gereserveerd en nog plaats te kort, maar ‘gelukkig’ hadden een aantal van de kinderen bij ander vriendjes aan andere tafels een plaatsje gevonden zodat iedereen uiteindelijk toch kon eten.
Zo’n schooleten, dat is dus ongelooflijk wijs vind ik en ideaal om langs de ene kant, met de ouders die ge al kent een heel gezellige avond door te brengen en langs de andere kant, om met de ouders die ge nog niet kent kennis te maken. Na gisterenavond zullen we volgend jaar misschien voor het dubbele mogen reserveren, maar dan vragen we misschien de lerarenrefter 🙂
Blijven plakken tot de tweede shift begon en toen we wensten het gekeuvel verder te zetten in één of andere after-dinner gelegenheid, bleek die er dit jaar niet te zijn. Zo ongelooflijk jammer. En daar stonden we dan, met 15 volwassenen en een hoop kinderen, te bedenken wat we zouden kunnen doen. Want allemaal de stad intrekken met zo’n hoop kinderen, dat zagen we niet direct zitten. En naar huis, dat zagen we ook (nog) niet zitten. Tot een vriendelijke man ons aanbood om hem te vervoegen in een andere zaal waar de oud-leerlingen(?) zaten en waar er ook drank was en waar er geen tweede shift was en waar er ruim plaats was om nog na te babbelen. En zo belandden we voor nog een tweetal uur in de Muzenzaal en konden we dus nog even blijven plakken.
Dat zijn van die avonden waar ik echt naar uitkijk. We kunnen weer beginnen aftellen naar de volgende gelegenheid en hopelijk is er dan wel iets voorzien om te blijven plakken 🙂