Apenstreken

Het is zo ver: Jan is deze morgen voor het eerst zelf uit zijn bed willen kruipen. Niet gelukt hoor, of beter: niet gelukt zoals hij verwacht had.

Hij slaapt nog in zo’n spijlenbedje en is in zijn colère deze morgen over de leuning gekropen met slaapzak aan en al … en hij is pardoes met zijn gezicht op de grond terechtgekomen.

Ik heb het niet zien gebeuren, daar niet van, maar dat het op zijn gezicht was valt nogal op: gans zijnen neus is geschaafd. Hij wijst nu naar zijn neusje en zegt “pijn edaan”.

De colère was er omdat hij nog niet mocht opstaan van mij toen hij om 6u20 wakker werd. Hard gekrijs en gebleit dus maar ik zei hem rustig dat hij nog moest slapen.

Toen ik naar beneden ging (moest een zakdoek hebben voor een bloedneus) hoorde ik plots een luide bonk. Rap de zakdoek gepakt en naar boven gerend en ja hoor: Jan stond naast zijn bedje hard te huilen, niet van colère deze keer maar van pijn.

Direct opgepakt en hij stopte onmiddellijk met wenen, dus zo erg kon het niet geweest zijn. Meer wenen van het verschot dan wat anders. Ik heb hem dan maar mee genomen naar ons bed, kwestie dat ik toen niet kon weten hoe hij gevallen was.

Behalve dus zijn neusje lijkt alles in orde. De komende uren nog goed in de gaten houden (24 uur wordt gezegd), maar ik vermoed dat het niets zal zijn.

Zelie heeft het nooit gedaan, zo uit haar bed willen kruipen. Er hangt namelijk een muggennet rond het bedje en ik vermoed dat dat voor Zelie betekende dat zij er niet uit kon “omdat de gordijnen toe waren”. Zeer gemakkelijk dus want die ongerustheid daaromtrent hebben we dus nooit gekend.

Louis daarentegen was een andere zaak.

Toen hij rond die leeftijd was woonden wij bij mijn schoonouders (wegens verbouwingen hier) en Louis slaapte daar in een reisbedje, zonder muggennet errond.

Hij heeft zichzelf daar toen geleerd om uit zijn bed te kruipen. Eerst is hij zo’n vier keer op zijn hoofd terechtgekomen maar bij de vijfde poging had hij door dat hij eerst zijn beentjes erover moest krijgen en dan pas zijn hoofd.

Eens hij die truc onder de leden had was er geen houden meer aan. Niet zo gemakkelijk om hem dan nog in bed te krijgen. Of beter “te houden”.
Hoe Jan verder zal reageren is dus de vraag. Toen ik hem deze middag zei dat hij moest gaan slapen keek hij heel boos en zei “bedje pijn edaan” en wees naar zijn neusje.

Het was gelukkig geen teken dat hij niet meer naar zijn bedje wou (god begoede dat hij er nu bang van zou zijn geworden) want hij is braaf naar boven gegaan. Maar hopelijk is het een teken voor hem om het niet meer te proberen.

Alhoewel. Eens hij over de eerste schrik is en zijn neusje niet meer pijn doet vermoed ik dat ik nog bonken zal horen … tot hij het onder de knie heeft zeker 🙂