Er zijn van die mensen die je ontmoet in je leven, die je gewoon bijblijven. Ik heb zo’n paar mensen ontmoet tijdens mijn eerste jaar aan de univ en toen waren het vrienden. Het zijn eigenlijk nog altijd vrienden, alleen zijn ze van het soort waar je geen contact mee hebt, tot je ze toevallig tegenkomt en blijkt dat we elkaar nog steeds als vrienden beschouwen.
Eén van die mensen in Stephan. Een zeer wijze mens, rustig en wild tegelijk en we hebben altijd vreselijk veel leute gehad. HIj zat bij mij op kot en we waren met een hele groep vrienden die altijd samen weggingen. Zondagavond spraken we allemaal af in De Ploeg en meestal bleven we daar hangen tot we terug naar ons kot gingen. De rest van de week zaten we veel bij elkaar op kot en op donderdag kookte ik meestal voor de hele bende, aan inkoopprijs. Ge moet u dat inbeelden: een kot van 3m op 4m en daarin een twaalftal mensen die ergens met een bord op schoot zaten te eten. Sommige avonden bleven we bij elkaar slapen: gans die bende op een drietal matrassen want meer kon er niet in onze koten. Good times.
Stephan was niet de meest studentikoze gast. Liever plezier maken en weggaan en Gent verkennen dan achter de boeken te zitten en als ik mij niet vergis is hij ook niet door zijn eerste jaar geraakt. Bijna niemand van ons trouwens: veel te veel bezig met ons amuseren en uitgaan en ontdekken. Maar ik en een paar anderen bisten, Stephan verdween uit Gent en ging terug naar zijn geboortestad.
Wat Stephan heel goed kon, toen al, was mondharmonica spelen en uiteindelijk lag daar zijn passie. Jammer genoeg was het een instrument waar (toen) geen les voor gevolgd kon worden en dus heeft hij het zichzelf geleerd. HIj begon zelfs al les te geven in die tijd. Ik hoopte voor hem dat hij in die richting zijn weg zou kunnen vinden.
Onlangs was ik met Zelie aan het praten over mondharmonica. Ze kwam net van de saxofoonles en ik weet niet meer hoe we op het onderwerp kwamen, maar dat was het dus. En toen vertelde Zelie mij dat haar leraar dat graag zou leren (of al op zichzelf aan het leren was) en wel een leraar zou kunnen gebruiken en ik moest dus plots weer denken aan Stephan.
Ik had hem het laatst gezien een paar jaar geleden op de Gentse Feesten. Ik was er toen met een aantal van de kinderen (ik denk dat Jan ongeveer een jaar moet geweest zijn, maar het kan ook voor Jan geweest zijn) en ik zag hem plots op het podium staan op de Groentenmarkt, zijn ding met zijn mondharmonica aan het doen. Ik zag hem, hij zag mij en na het optreden sprong hij van het podium en vlogen we elkaar ongeveer in de armen. Maar hij had niet veel tijd en we moesten ons haasten en dus in de haast waren we vergeten contactgegevens uit te wisselen.
Met de opmerking van Zelie ben ik dus hem dan maar beginnen googlelen en wat blijkt, hij speelt (gelukkig) nog altijd muziek, in verschillende groepen én hij heeft ondertussen al op een podium gestaan met niemand minder dan Toots Tielemans.
Zo’n ontdekkingen, merken dat uw vrienden doen wat ze willen doen, dat doet mijn hartje zwellen van blijdschap.
Helemaal waar. Heb ik zo mijn allereerste vriendje op facebook teruggevonden. Toen gek van biologie en speleologie. Intussen reist hij de wereld rond, heeft al bergen (letterlijk) beklommen en oneindig veel grotten verkend. Het is toch speciaal hoe blij je dan kan zijn gewoon om het geluk van een ander.