Rust

Toen ik deze ochtend wakker werd daagde het dat Jan en Anna deze namiddag naar een verjaardagsfeestje mochten gaan. Eens dat gegeven verwerkt was dacht ik ‘Oef!’.

‘Oef’, een rustige namiddag. ‘Oef’ geen gejengel van of gekibbel met Anna omdat ze haar goesting niet (altijd) krijgt. ‘Oef’ want nu kan ik de was op mijn gemak en in alle rust doen.

Mijn tweede gedacht was eerder een gevoel. Een schuldgevoel, want wat voor slechte mama ben ik wel niet om dat te denken. Maar dat gevoel heeft niet lang geduurd. Zo’n twee seconden. Na bijna 17 jaar samen met den anderen heb ik al lang geleerd om zo’n gevoel rap van mij af te zetten 🙂