Zelie, Louis en Jan gaan sinds een paar maanden zwemmen in de zwemclub, want zwemmen is belangrijk. Dat heb ik nog maar eens goed gemerkt toen we op vakantie waren en bleek dat, alhoewel Louis had leren zwemmen met school, hij eigenlijk nog helemaal niet kon zwemmen. Toch niet in de mate om hem alleen in een diep zwembad te laten.
Dus zitten ze in de zwemclub. Om techniek te leren en ook kracht. Om echt goed te leren zwemmen.
Zelie en Louis zijn samen begonnen. In de tweede groep. ‘Tweede’ in de zin van één stapje hoger dan de kindjes die dus voor de allereerste keer leren zwemmen, zoals Jan dus, die dus in de eerste groep zit. Want de zwemclub eist relatieve perfectie in techniek vooraleer ze in de volgende groep mogen.
Met dat Zelie ondertussen toch al vier jaar kan zwemmen mocht zij na enkele weken al over: haar techniek moest gewoon wat geperfectioneerd worden.
Om de zoveel weken, meestal na een reeks en voor een nieuwe reeks begint, worden ze dan geëvalueerd. Kijken naar de vorderingen en de techniek en dus kijken of ze klaar zijn om over te gaan naar de volgende groep.
Het einde van de reeks komt er weer aan en vorige zaterdag werden Zelie en Louis geëvalueerd. Louis had zijn evaluatie bijna gemist, maar gelukkig had hij zijn badmuts aan het zwembad vergeten zodat hij terug gegaan was en dus nog eens het zwembad in mocht. Zelie was ook al wat later dan gewoonlijk en uiteindelijk kwamen ze bijna gelijktijdig terug. Eerst Zelie bijna euforisch omdat ze over mocht: ze mag nu in het ‘grote’ zwembad. Een paar minuten later kwam Louis doodgelukkig terug: hij mocht ook over.
Vandaag was het dan aan Jan. Ik was nog net op tijd om zijn laatste 10 minuten les te volgen en dus zag ik het ook toen hij getest werd. Een eerste poging ging niet goed zodat het bijna leek of hij nog een reeks in de eerste groep zou moeten blijven. Maar zijn juffrouw zei dat hij het wel kon en dus mocht hij nog een tweede poging doen. Resultaat na poging twee: hij mag ook over gaan.
Drie dolgelukkige kindjes dus en een overtrotse mama.