De afgelopen nachten, voor ik ging slapen, heb ik mijzelf met geweld (moest dat gaan, that is) moeten wegsturen van het bed van Zelie. Want elke avond weer ging ik haar instoppen om dan te beseffen dat zij niet in haar bed lag. Dat ze niet thuis is.
Vanavond dus de laatste keer, want morgen komt ze terug thuis.
We kregen een heel mooi kaartje, volledig zelf gemaakt, en waarop met de letters van ‘zeeklas’ een tekstje was geschreven. Vandaag zat er dan een nog zaligere brief in de bus. Heel grappig en scherp geschreven. Veel humor en ook wel droog.
’t Is niet de eerste keer dat ze weg is en het zal alleszins niet de laatste keer zijn, maar het blijft toch raar doen, als ze zo weg is.