Een fantastisch concert vanavond. De sfeer zat er in, de fans waren wild enthousiast en het optreden was zeer goed.
Het is al enkele jaren geleden dat ik eigenlijk nog naar hem had geluisterd. Het laatste album dat ik ken is dus ook al enkele jaren oud en de nieuwe nummers kon ik niet meezingen, maar dat deed niets af aan de kwaliteit van het concert.
Er werd een buitengewoon prachtige versie gebracht van ‘How soon is now’ en nog een paar andere nummers van The Smiths werden met verve gebracht en waardoor de zaal wild werd. Het enige minder nummer vond ik ‘Some girls are bigger then others’: het klonk flauw, dun … tot op het einde toen het plots erdoor kwam en in crescendo eindigde.
Een concert dat zijn geld meer dan waard was.
In de auto op de terugweg samen met vriendin M. luidkeels zitten meezingen met de CD van The Smiths die in zat en ons bedacht dat het toch wel jammer was dat we beiden zo lang niet meer naar hun én Morrissey’s muziek hebben geluisterd want dat we dat allebei toch wel ongelooflijk graag horen.
Tijd om weer wat nostalgie uit de kast te halen. Eerste taak: I-pod opladen. Tweede taak: den anderen vragen om er muziek op te zetten. Uiteraard The Smiths en Morrissey, maar ook The Cure en Tori Amos … om te beginnen.
Ik vond het ook fantastisch. Vooral de eerste helft vond ik straf. De tweede helft zat er soms minder pit in had ik de indruk, minder enthousiasme, hij leek ook niet altijd 100% bij stem. Maar het bleef een fantastisch optreden, en die fans zijn zo zot als een deur (de security ook had ik de indruk). Morrissey, 50 jaar, maar hij staat er nog steeds wat mij betreft. Heb vooral spijt dat het er na amper 1 bis al opzat…