De pech begon eigenlijk deze morgen toen ik op de trein ontdekte dat ik mijn GSM vergeten was.
Deze namiddag tussen 16u en 16u30Â was het dan volledig prijs. Een verkeerde/onduidelijke afspraak met de babysit waardoor ik bijna mijn trein naar Brussel had gemist. Gelukkig was vriendin H. er nog zodat zij dan heeft aangeboden om de kinderen mee te nemen naar haar huis. Fietsen gewisseld (zodat Anna meekon met haar) en ik was nog op tijd in het station.
Problemen aan het station met het slot van de fiets van vriendin H.: ik kreeg het open maar de sleutel wou er niet meer uit en dus kreeg ik het slot in op slot. Zenuwen want ik mocht die trein absoluut niet missen of ik ging gigantisch te laat zijn op mijn vergadering, zoals minimum 45 minuten. Het zou niet in goede aarde gevallen zijn. Dan maar de fiets gewoon op slot gelaten met het wielslot en het groot slot in mijn tas gestoken mét sleutel erin en hopen op het beste.
Op de trein kwam dan de leuke boodschap ‘dames en heren, wegens een grondverzakking moet de trein omrijden en zal er een vertraging van ongeveer 20 minuten zijn’. Lap! Ging ik toch nog te laat zijn.
Nu, ik zat op de juiste trein en die zou mij op tijd op de vergadering moeten gebracht hebben, dus alles wat er nu gebeurde was toch buiten mijn wil om en dus heb ik mij volledig ontspannen. Niets meer opgejaagd.
En ja, ik was 10 minuten te laat, maar ik was niet de laatste en dus eigenlijk toch nog op tijd.
En ja, al de pech die ik had in dat half uur van wachten op babysit en op de trein springen was al de pech die ik vandaag gehad heb, dus al bij al valt dat nog mee.
Maar zo’n stress is absoluut niet goed voor het hart, daar niet van.