’t Gaat de goede richting uit met Anna haar handje. Voor het eerst sinds het gebeurde is er verandering te zien aan de wonde: het vel komt los en is zich aan het vernieuwen. De huid gelukkig niet.
Dat is positief én negatief want daardoor voelt Anna sinds gisteren voor het eerst pijn. Pijn gecombineerd met jeuk, een afschuwelijke combinatie dus.
Voor de zekerheid vorige nacht nog eens gepasseerd op de spoed. Michel dacht etter te zien in de wond en aangezien we niet goed weten wat we onder ‘normale’ verloop moeten verstaan (het is nu niet alsof we ervaring hebben met zo’n ongevallen) heb ik haar handje laten nakijken.
Maar genen paniek dus. De wond ontwikkelt zich goed en normaal: er vormen zich nu blaren en die komen open en ondertussen wordt er nieuwe huid gemaakt. Niet leuk (om het zacht uit te drukken), maar allemaal deel van het genezingsproces.
We hebben een onrustige nacht achter de rug met Anna die tussen ons sliep en ik die haar goed handje tegenhield omdat ze niet zou krabben aan haar verband. Het zal de laatste nacht niet zijn. Ondertussen ligt ze hier op mijn schoot half te wenen, half te neuten en ja, ze heeft al pijnstillers gekregen, dus meer kunnen we niet doen, jammer genoeg.
Hopelijk verbetert het rap, zowel voor haar als voor mij, want er is weinig zo frustrerend als uw kind weten pijn hebben en er niets aan kunnen doen.
Auw, het lezen doet al pijn. Veel beterschap!
Ik heb ooit eens mijn hand zwaar verbrand en toen het vel zich begon te vernieuwen, heb ik ook enorme jeuk gehad. Niet aangenaam, maar dat heeft niet zo heel lang geduurd. Nog even volhouden dus, en ondertussen Anna eens goed verwennen.
Oh bah, niet leuk! Hopelijk heeft ze er snel minder last van.