Gisteren was hectisch. OK, het was vroeger ook al zo, maar dit jaar is het (nog) een graad erger geworden. De belangrijkste oorzaak? Jan zijnen voetbal.
Begrijp mij niet verkeerd: ik vind dat fantastisch. Hoe gelukkig die jongen is als hij mag voetballen. Hoe hij daar in opgaat. Hoe veel en hoe rap ze dingen leren, in zo’n club (Jan dus niet alleen, ge moet die andere gastjes sprongen zien maken). Maar kwa tijdsroof kan het tellen.
Zaterdagvoormiddag was vorig jaar ook al druk: turnen (Zelie, Jan én Anna) en zwemmen(Jan, Louis en Zelie). Maar de namiddag was tenminste een rustpunt, zeker omdat er 2 kinderen minder waren wegens naar de scouts. Dit jaar zijn de voormiddagen opnieuw druk: ballet (Anna), turnen (Anna en Zelie) en zwemmen (Jan, Louis en Zelie). In de namiddag zijn Zelie en Louis weer naar de scouts, maar nu komt daar tussenin Jan zijnen voetbal. Elke zaterdag heeft hij een wedstrijd, soms in de voormiddag, soms in de namiddag, en een wedstrijd betekent erbij blijven. Mijn rustige namiddag is dus weg als de wedstrijd in de namiddag valt.
Maar kijk, we (de ouders) hebben zaterdag genoten. Onze jongens hebben weer verloren, maar deze keer maar met 3-4. Twee goals door Noah, één door Jan en vooral, ze hebben goed gespeeld. Op een bepaald moment een prachtige beweging gemaakt tussen 3 spelers met lange passen. Ik ga dus effectief nog een echte voetbalmama worden.
Maar kijk, dat was maar één deeltje van de hectische dag. On a different note heeft Anna haar eerste balletles gekregen zaterdag. Zelie volgt sinds 2 jaar balletles bij Ducatillion en we zijn daar zeer content van: streng maar rechtvaardig en het moet goed zijn zonder de kinderen af te jakkeren en te ontmoedigen. Het is echt ballet en geen ‘huppeldepup’ om de kinderen bezig te houden. Dit jaar kwam er een lesuur bij voor de allerkleinsten vanaf 4 jaar en ik heb gevraagd of Anna het mocht proberen: ze wil graag ballet doen en ge kunt nooit weten hé. Toen ik haar afhaalde glunderde ze gewoon en de juf zei dat ze dacht dat het wel ging gaan, dus proberen we toch nog even voort.
Om een hectische dag volledig rond te maken was er nog een verjaardagsfeestje ’s avonds … in Nederland wat betekende: op tijd vertrekken als in tussen 17u30 en 18u. Als ge maar om 17u thuiskomt, 2 kinderen moet klaarmaken voor de avond én uzelf klaar maken voor een feest, laat dat niet veel tijd.
Het feestje, dat was van mijn broer en zijn vrouw, die dit jaar 40 geworden zijn endit met een zeer leuke fuif hebben gevierd: lekker eten, veel drank, mensen teruggezien die ik 15 à 20 jaar niet meer gezien had, familie, goede muziek en zeer luik gezelschap. Om 2u30 heb ik mijzelf verplicht om toch te gaan slapen: het feestje was nog niet gedaan en ik amuseerde mij rot, maar vandaag was er een lunchafspraak in België en dus moest ik op tijd opstaan. Een voordeel: mijn papa is mij thuis komen halen en heeft mij hier weer mooi afgezet zodat ik zelf niet moest rijden. Moe gelijk ik loop de laatste weken was dat maar goed ook en zo had ik bovendien nog zeer leuk gezelschap gezien Michel thuis is gebleven bij de kinderen.
Vandaag was ik toch blij dat zaterdag achter de rug was.
Willen we soms niet wat té veel in deze maatschappij????
Een kind dat nog geen vier is toch maar naar de balletles voor 4-jarigen sturen…
En dan zeggen dat het hectisch is…
Ik weet niet wat ‘we’ willen. Ik probeer alleen te zorgen dat mijn kinderen de activiteiten kunnen doen die zij willen doen, niet die ‘we’ willen doen. Behalve zwemmen (om logische redenen), doen geen enkel van mijn kinderen iets tegen hun goesting (en zwemmen doen ze trouwens ook met volle goesting), of iets dat wij willen dat ze zouden doen. Het hectische neem ik er dan maar bij.
Ik kan me voorstellen dat jouw kinderen al die activiteiten graag doen en er zelf voor kiezen, maar ik vind het niet slecht dat kinderen keuzes leren maken. Ze moeten leren dat ze niet alles kunnen doen, niet overal bij kunnen zijn. Het is een beetje de ziekte van de tijd, ook bij de volwassenen, geen keuzes kunnen maken en dan maar klagen dat het ‘druk druk druk’ is. We doen het onszelf aan.
Wat Caro schrijft bedoelde ik dus ook een beetje…
Maar ik durfde al niet meer te reageren omdat je je precies “aangevallen” voelde…
Ja, maar niet alle kinderen zijn hetzelfde. Er zijn kinderen die vanaf jonge leeftijd echt wel die extra uitdaging in buitenschoolse activiteiten nodig hebben. En die dat ook perfect aankunnen. En die sociaal-emotioneel “prachtige” mensjes worden. Maar vanaf het moment dat je 3 of meer kinderen heb (ook mijn ervaring) dan wordt het hectisch. De combinatie van de verschillende activiteiten van meerdere kinderen. En dat is voor de mama’s altijd weer een hele uitdaging. En ook dan zeggen de mama’s, hé Sanne : “het gaat”.