Zoals reeds geschreven volg ik het schoolmenu om te weten wat klaar te maken ‘s avonds.
Donderdag is sinds dit jaar pastadag (net zoals vrijdag al jaar en dag frietjesdag is) en voor vandaag stond Penne Carbonara op het menu.
In een lang geleden verleden heb ik dat ooit eens gegeten en ik moet zeggen, ik heb het nooit meer besteld, laat staan dat ik het dus ooit al had klaargemaakt. Niet dat ik het afschuwelijk vond, eerder zwaar en niet echt mijn ding.
Maar het menu dicteert en zoals ik de kinderen zeg dat ze steeds moeten proeven, legde ik het dus mijzelf op om klaar te maken wat op het menu stond.
Even internet to the rescue om het juiste recept te vinden en wat las ik op La Cucina: “Wie room aan dit gerecht toevoegd, verknalt meteen de finesse van deze saus en maakt er een plomp en zwaar gerecht van.†Aha! dacht ik, zou het daaraan gelegen geweest zijn dat het mijn ding niet was.
Het recept van La Cucina heb ik niet gebruikt, wel dit op Good Food, versie zonder wijn.
Poepsimpel om maken en ja, deze keer vond ik het een pak lekkerder. Het zal niet direct mijn top 3 halen van favoriete pastas, maar ik zal niet meer ‘neen dank u’ zeggen als den anderen voorstelt om spaghetti carbonara te maken.
En de kinderen? Louis en Anna vonden het heerlijk. Zelie en Jan waren niet overtuigd maar hebben hun portie toch mooi opgegeten, een beetje gelijk mij dus.
Als je dan wat groenten wilt toevoegen, ik doe er regelmatig courgette of brocoli bij. Mijn manier om stiekem groeten aan de maaltijd toe te voegen, in plaats van bijvoorbeeld wat sla ernaast :).