Ik had het er al over gehad (en Michel ook): het probleem Jan en slapengaan.
De laatste weken kan ik Jan niet meer in bed krijgen. Of beter, ik krijg hem (meestal) zonder al te veel problemen in bed, maar eens hij er in zit begint hij te wenen. De enige die hem dan nog stil krijgt is Michel.
Maar de weinige keren dat Michel er niet was ging het wel: geen geween, geen gekrijs, braaf in bed en geen kik meer.
Tot vanavond. Michel was een beetje later thuis dan normaal, dus moest ik Jan alleen in bed steken. Hij ging zonder morren naar boven, ging mooi aan zijn bedje staan en ik kreeg hem in zijn bed en zijn slaapzak zonder probleem. So far so good.
En toen begon het: eerst vroeg hij een Nijntje boekje, dan nog een, dan nog een tuutje (zijn normale “ritueel”) en toen ik dan zei dat het genoeg was en de deur dicht deed begon het: niet wenen maar krijsen. Ik ben een paar keer nog naar boven gegaan om het te proberen troosten maar niets hielp.
Uiteindelijk is Michel 25 minuten later thuisgekomen en heeft hij zijn “magic touch” kunnen doen: één seconde in de kamer en het was muisstil.
Ik vraag mij af hoe lang het zo nog gaat duren vooraleer ik hem weer zonder problemen in bed ga krijgen … of vooraleer Michel’s “magic touch” ook niet meer zal werken.