Voor de verzekering moesten we een papier hebben van Anna haar ziekenhuisopname vorig jaar.
Uiteraard herinner ik mij dat maar al te goed, maar eigenlijk heb ik nooit iets zwart op wit gezien over haar opname en haar toestand. Waarom zou ik ook? Dat zijn meestal rapporten tussen dokters en alle vragen die we stelden en zelfs niet stelden werden sowieso beantwoord. Geen moment hebben we daar de indruk gehad dat ze iets zouden achterhouden.
Maar ik vroeg dus naar zo’n papier aan de huisarts en toen gaf hij mij het verslag van haar opname in de PICU en uiteraard ben ik dat beginnen lezen.
Het is eigenlijk heel bizar wat een selectief iets een geheugen is, want als de mensen er mij naar vragen zeg ik altijd automatisch dat het 6 dagen waren terwijl het er 8 waren. En dan wordt ik verbeterd en dan besef ik dat ik het mis had, maar toch blijf ik mij telkens weer vergissen.
Ik ben moeten stoppen met lezen na dag 2. Ik werd zo wreed erg weer teruggeslingerd naar die dagen, dat ik het niet meer kon opbrengen verder te lezen. Mijn keel werd dichtgesnoerd en ik begon weer volledig in paniek te geraken.
Dag 3 en volgende komen nog wel. Ik wil het gewoon weten wat er nu allemaal gebeurd is en hoe en wat en wanneer. Maar het zal met kleine stukjes gelezen worden.
De korte versie staat bij den anderen.