Deze morgen ben ik afscheid gaan nemen van Lien haar vader. Het was een zeer mooie dienst, met heel mooie teksten door zijn kinderen en zijn schoonzoon voorgelezen.
Het is een afscheid dat ik inmiddels ook al twee keer heb moeten nemen, eerst van mijn mama, daarna van mijn schoonvader.
Tijd heelt alle wonden, wordt wel gezegd, maar zo’n wonden helen nooit helemaal. Ouders, die staan je te nabij. Het zijn de mensen die je opgevoed hebben, al je kantjes door en door kennen, de goede én minder goede. Het zijn de mensen waarnaar je je blijft richten om raad, om een gesprek, om steun, om liefde.
Het verdriet lijkt te minderen, het lijkt of je er beter mee om kan na enige tijd en meestal is dat ook zo. Tot op momenten van vandaag. Dat je in de kerk zit en het verdriet weer van zo nabij meemaakt en al je eigen wonden opnieuw rauw worden.
Maar de wonden sluiten zich nu ook al weer iets rapper en al is het een magere troost, misschien is het toch een beetje een troost.
Lien en Peter: veel sterkte.
Bedankt Sandra, voor je mooie woorden, voor je aanwezigheid.