Sinds ik mijn tienerjaren voorbij ben heb ik nooit echt last gehad met mijn tanden. Integendeel. Elke tandarts die naar mijn tanden keek stond versteld van de kwaliteit ervan. Oerendsterk en zeer degelijk. Meer moet dat niet zijn.
Maar nu hebben mijn tanden mij verraden. De lelijkaards. Gisteren. Zomaar uit het niets. En zonder een goede reden te geven.
Ik was gewoon een boterham met préparé aan het eten. Hoe onschuldig is dat niet. Ik was niet eens mijn korsten aan het eten en de préparé was zo zacht als een babyvellke. En toch, toch. Plots voelde ik iets hard op mijn tong. Kwestie van er toch niet op te bijten, haalde ik het uit mijn mond en wat bleek: ik had gewoon een stukje van mijn tand vast.
The horror! Het verraad! U heeft er geen idee van. Ik was gewoonweg in shock.
Van de antratie heb ik maar direct naar de tandarts gebeld en een afspraak gemaakt om de fout recht te zetten. Maar mijn relatie met mijn tanden, die is diep beschadigd.
Moh! Zondag net hetzelfde tegengekomen, en wel een half uur zitten blazen van verontwaardiging! Hoe durven ze, die tanden van me!
Ik had net al een afspraak bij de tandarts voor nazicht, en ik moet morgen gaan. Maar het idee alleen al!