Spraak

Jan spreekt relatief (zeer) goed voor zijn leeftijd. Hij spreekt ook bijna constant en als hij niet babbelt is hij aan het zingen. Hij is zelfs wreed inventief: als hij ongeveer alle liedjes gezongen heeft zal hij een nieuw liedje maken met stukjes uit verschillende liedjes. Prachtig gewoon.
Op dat vlak zijn Zelie en hij zo een beetje hetzelfde: twee babbelaars dat het geen naam heeft. Bij Zelie was dat ook als ze zo klein was: een bijna non-stop geb(r)abbel en gezang.

Louis daarentegen was (en is meestal nog) een stille. Zo stil zelfs dat ik eens naar de supermarkt gereden was met Louis, uitstapte en toen ik wou binnengaan realiseerde ik mij dat ik iets vergeten was. Ik moest zo’n tweetal seconden denken om te weten wàt ik nu vergeten was toen het me daagde dat het Louis in de auto was. Iets dat dus onmogelijk was (en nog altijd is) bij Zelie en Jan.

Ondanks de spraakwaterval die Jan is én dat hij voor zijn leeftijd (nu 2j en 3m) goed spreekt, is het niet zo dat hij altijd verstaanbaar spreekt. Het meeste is verstaanbaar maar dus niet alles.

Gisteren kwam Jan boven en begon hij een heel verhaal af te steken, alternerend Michel en mij aankijkend om bevestiging te krijgen dat we wel aan het luisteren waren en dat we het al dan niet eens waren met zijn redenering. Hij keek heel geconcentreerd en serieus. Het onderwerp was blijkbaar heel zwaar … en noch Michel, noch ik begrepen er één woord van. We wisselden toen een blik van ‘weet gij waarover hij het heeft?’ en moesten ons dan inhouden om niet in schaterlachen uit te barsten. Kwestie van hem toch niet te fnuiken in zijn ontwikkeling.

Het ziet er toch naar uit dat tegen dat hij naar de kleuterschool gaat, hij volledig verstaanbaar zal praten.