Ik ben nogal fanatiek als het op het dragen van de gordel aankomt in de auto. Bij mij mag niemand meerijden als hij/zij z’n gordel niet wil aandoen en dit geldt dubbel en dik voor kinderen.
De reden: de beginscène uit Dead Calm, waarbij ze heel grafisch het effect tonen van een kind dat door de voorruit vliegt in een auto-ongeluk. Het zou trouwens verplicht moeten zijn dat alle (toekomstige) ouders die scène zien, er zou geen enkel kind meer loszitten in de auto en misschien geen enkele volwassene ook.
Bij Louis en Zelie zit dat er zo ingebakken dat ze, voor ze zichzelf konden vastmaken, zeiden dat ik niet mocht vertrekken als ik vergeten was hen vast te maken. Nu kunnen ze dat zelf en als ik al eens te rap vertrek wordt ik altijd terechtgewezen.
Momenteel ben ik dus bezig Jan gordelbewust te maken: geen gordel is niet meerijden.
Vorig weekend waren wij op bezoek bij Michel’s ouders en toen we naar huis gingen weigerde Jan zijn gordel te laten aandoen: roepen, tieren, huilen. Hij boog zijn lichaam in alle bochten zodat ik hem niet met kracht kon vastmaken. Dus zette ik hem maar uit de auto (bij grandpère die stond toe te kijken). Ik zei hem duidelijk dat als hij zijn riempjes niet wou aandoen, hij maar daar moest blijven. Jan zei koppig dat hij niet wou vastgemaakt worden en dus reden wij weg.
Toen hij besefte dat ik het meende (maar niet echt hoor) begon hij te wenen en liep achter de auto. Uiteraard bleef ik onmiddellijk staan en ging hem halen (we waren nog maar een meter of 5 verder hoor). Hij beloofde toen om braaf te zijn en we hadden geen problemen meer om hem vast te maken.
Bij Zelie heb ik dat maar één keer moeten doen. Of beter, ik heb haar één keer uit de auto gezet omdat ze haar gordel zelf had losgemaakt. Ik ben toen niet weggereden (zelfs niet alsof), maar ze was zo verschoten dat ik haar uit de auto zette dat ze het nooit meer gedaan heeft.
Louis heeft nooit problemen gemaakt, voor zover ik mij herinner (ik kan me vergissen natuurlijk).
Jan daarentegen is koppig. Gisteren was het weer hetzelfde liedje: hij weigerde zich te laten vastmaken. Opnieuw uit de auto gezet en (alsof) weggereden. Zolang hij mij zag bleef hij koppig kijken zonder een kik te geven. Eens de auto uit zijn zicht verdween begon hij natuurlijk te krijsen. Ik was al gestopt en ben hem dus onmiddellijk gaan halen en hij was weer zo mak als een lammetje.
Hopelijk heeft hij het nu door dat het mij menens is, maar hem kennende vrees ik ervoor. Nu, bij mijn kinderen is mijn motto ‘de aanhouder wint’ en waarbij ik de aanhouder ben, niet de kinderen 🙂
Ik ben ook van hetzelfde principe, al wordt er om logistieke problemen wel eens tegen gezondigd. Een konijnenkot op de achterzetel dat zo breed is dat de gordel niet meer vast kan, bijvoorbeeld. In feite zou ik er een goede gewoonte van moeten maken om te checken dat iedereen zijn gordel draagt alvorens ik vertrek.
Zelf heb ik het 1 keer meegemaakt, op de achterbank bij iemand gezeten, waar de gordel ónder de zetel was gestopt. Ik kan u zeggen, ik heb mij heel die rit naakt gevoeld.
Niet toegeven, ik krijg de kriebels wanneer ik kinderen op de achterbank zie rondspringen. Levensgevaarlijk