Zelie heeft een drie vriendinnen die dit jaar in het eerste middelbaar zitten. Humaniora en basisschool, daar zit een serieus verschil in qua werklast en dat heeft ze al mogen merken ook: de vriendinnen kunnen zich niet zo makkelijk meer vrijmaken.
In het begin van de vakantie had ze contact gehad met de drie meisjes en er was uitgekomen dat ze alle vier tijd hadden om samen te komen komende woensdag.
En dan kreeg ze deze namiddag een berichtje van vriendin E. om te zeggen dat ze woensdag toch niet zou kunnen komen, omdat ze naar het buitenland ging voor een korte vakantie met haar familie. En amper een uur later kreeg ze van vriendin R. te horen dat zij ook niet kon komen, want de afspraak was gemaakt met haar mama en ondertussen had ze zelf afgesproken met een andere vriendin …
Zelie bleef kalm aan de telefoon, zei dat ze het begreep en dat het geen probleem was. En toen ze de telefoon dicht deed en ik vroeg wat er was brak ze in tranen uit. Ze had zo haar hoop gezet op een gezellig avondje met haar vriendinnen en nu bleef er maar eentje meer over.
Langs de positieve kant: het laatste meisje heeft nog eens dubbel en dik bevestigd dat ze komt én ze blijft slapen, hebben ze zalig veel tijd om bij te praten. En daarna heeft vriendin R. nog terug gebeld om te zeggen, dat ze had gedacht dat woensdag de enige dag was dat ze vrij was, maar dat nu blijkt dat ze donderdag toch vrij is en of ze dan konden afspreken.
Van tranen naar grote vreugde in minder dan twee uur. Het kan keren.