Het zijn lange nachten, hier in het ziekenhuis. Louis slaapt een klein uur, huilt dan gedurende een kwartier en zo herhaalt zich dat gedurende de nacht.
Maar dat huilen, dat is dus niet bewust maar in zijn slaap. Dus je kan hem niet troosten, je kan hem niets geven en je kan zelf ook niet slapen. Bummer. Als je hem dan uiteindelijk wakker krijgt weet hij van niets en is hij boos dat je hem wakker maakt 🙂
Thuis praat hij ook wel in zijn slaap, maar het is praten, niet huilen en het duurt niet zo lang.
Maar kijk. Uiteindelijk heeft hij deze morgen toch nog 3 uur ononderbroken geslapen en ik ook, dus dat is toch al meer dan vorige nacht.