Het is ondertussen meer dan 9 jaar geleden dat mijn mama overleden is. Sinds een aantal jaar kan ik gerust aan mijn mama denken zonder in tranen uit te barsten. Herinneringen ophalen, denken aan wat zij over iets gezegd zou hebben of hoe zij iets gedaan zou hebben, dat zij zo content en trots zou geweest zijn over al haar kleinkinderen en zeker over haar kinderen.
Soms denk ik dan dat het grootste verdriet voorbij is. Dat het een plaats gekregen heeft.
En dan zit je in de auto en hoort een liedje waarin gezongen wordt dat ‘moeder het nooit zal weten omdat ze al een tijdje dood is’. Dan merk ik dat het verdriet op zo’n momenten nog niets gesleten is. Dat mijn ogen volschieten en ik alle moeite van de wereld moet doen om niet in tranen uit te barsten.
Want tussen denken en weten wat mijn mama zou gedaan of gedacht hebben, ligt nog steeds een wereld van verschil.