Meneer volume 12 zegt het zowaar: weg is september.
Veel en veel en veel te druk geweest om goed te zijn. Vorige maandag zat ik er volledig door. Zin om achter alles een punt te zetten. Maar kijk. This too shall pass, and ik has.
Oktober ziet er een pak rustiger uit, dus ook meer tijd om hier te passeren en te vertellen. Van de oudste dochter die gisteren vertrokken is met het koor en orkest van de school om een weekend van repetitie te doen voor hun optreden op 22 oktober (Antwerpen) en 26 oktober (Gent) in de Opera. Spannend.
Of van onze jongste zoon die al een heel pak voetbalmatchen gespeeld heeft en wiens ploegje tot nu toe onverslagen bleef. Morgen match tegen de andere ploeg in hun reeks die nog niets verloren hebben, dus dat belooft ook spannend te worden.
Of van onze jongste, die gewoon in het eerste studiejaartje zit (een jaartje te vroeg) en waarvan blijkt dat dat een goede zet was (ik was daar toch niet echt gerust in) en die dus ondertussen begint te lezen en eigenlijk ook al mooi schrijft (het mooiste handschrift van de vier, nu al).
Of van onze oudste zoon, die een nieuwe stap in zijn ontwikkeling gezet heeft en waar ik zeer content van ben dat hij het aangedurfd heeft en dat dankzij een ongelooflijk goede leraar waardoor hij weer met veel plezier naar school gaat (de invloed van zo’n leerkracht op kinderen is toch echt niet te onderschatten).
Yep, oktober is begonnen en ik kan ook weer een beetje ademhalen. Het wordt sowieso een druk jaar voor mij: deze laatste twee semesters SLO ga ik keihard moeten werken. Maar kijk, met een beetje slaap in te halen en een paar dagen het kalmer aan te kunnen doen, zie ik het weer volledig zitten. Nog een paar maanden op de tanden bijten, en we geraken er wel.