Vandaag maakte ik de opmerking tegen mijn vriendin E. (en later ook tegen mijn zus) dat het toch ongelooflijk is hoe graag je je kinderen ziet. Het is niet te vergelijken met om het even wat.
Mijn vriendin vroeg daarop of ik een favoriet had en ik moest heel eerlijk bekennen: neen. Ik zie mijn kinderen allemaal even graag. Misschien niet allemaal op exact dezelfde manier, het zijn vier heel verschillende karakters, alhoewel ik dat zelfs betwijfel.
Mijn vriendin zei hetzelfde: geen favorieten, gewoon twee schatten van kinderen.
Toevallig had mijn zus (twee kindjes) ongeveer dezelfde conversatie gehad met mijn nicht (drie kindjes) en beiden hebben hetzelfde gevoel: geen favourieten.
Vandaar dat ik niet goed begrijp waar sommige mensen zich zorgen over maken als ze voor een tweede kindje gaan: of ze dat tweede kindje even graag zouden zien als het eerste.
Voor mij is dat zelfs nooit een vraag geweest. Liefde is niet iets dat je in bepaalde hoeveelheid hebt en dan maar moet zien te verdelen. Integendeel, hoe meer mensen je graag ziet, hoe meer liefde je hebt te geven.
De liefde die ik voelde toen ik Zelie kreeg, het exact zelfde gevoel kreeg ik bij Louis, Jan en Anna. Als ik naar mijn kinderen kijk is het alsof mijn hart zwelt. Fantastisch gewoon.
zo hoort het ook he
toch is de realiteit ingewikkelder
vb: een van de ouder ziet een kind toch net iets liever. de vraag is of zij dat ook beseffen?
2. an als ze het beseffen, zouden ze het ook toegeven?
3. en ervaren kinderen deze gelijkheid/ongelijkheid ook
Ja, ik weet dat er ouders zijn die een favoriet hebben én dat toegeven, tenminste tegenover andere ouders. Hopelijk laten ze het niet blijken.
Maar ik heb de ervaring gehad met mijn grootmoeder die een duidelijke favoriet had (ik niet), dacht dat ze het niet liet blijken en het objectief gezien ook niet liet blijken, maar ik voelde dat meer dan goed aan. Dus ik vermoed dat kinderen dat zeer goed weten als er een favoriet is, jammer genoeg.