De wekkerradio loopt af om 6.30u. Er is nog even het einde van een muziekje en dan, het eerste wat ik hoor ‘een busongeval in Zwitserland. Een bus vol kinderen die terugkeerden naar huis. 28 doden waaronder 6 volwassenen en 22 kinderen. 22 kinderen gewond, waaronder enkele in kritische toestand. Het ongeval gebeurde in een tunnel. Meer details zijn nog niet bekend‘.
Het bericht komt aan als een stomp in mijn maag. Ik ken die kinderen niet, maar ik voel het aan alsof het mij kon overkomen zijn. Jan ligt naast mij in bed (hij was net voor het aflopen van de wekker in bed gekropen wegens nachtmerrie) en ik pak hem eens goed vast. Omdat ik het kan. Omdat ik de troost van zijn warme lijfje nodig heb. Omdat hij er wel nog is.
Ondertussen allemaal berichten op tinternet. Medeleven met de familie, verslagenheid en een link naar de blog van die kinderen. Over hun belevenissen op skireis … en ik begin spontaan te wenen. ‘Tot morgen of woensdag‘ schrijven ze. Voor 22 onder hen zal dat niet meer zo zijn. Het is hartverscheurend.
Veel sterkte aan de familie, vrienden, kennissen en klas/schoolgenoten.
Hier ook al de hele dag een knoop in de maag, en de 2 prutsen eens goed geknuffeld