Vorige nacht kon ik maar niet in slaap geraken. Woelen, zenuwen gierden door mijn lijf. En dat allemaal omwille van kampen.
Want deze ochtend moest ik om 9u al de bagage van Anna afleveren: zij vertrekt woensdag voor de eerste maal op kamp met de scouts.
Om 10.30u ten laatste moest ik Jan dan afleveren bij zijn vriendje thuis: hij is vertrokken op voetbalkamp in de verre Ardennen. Vandaag reed hij mee met zijn vriendje en volgende zaterdag ga ik hem terug ophalen, samen met de mama van het vriendje.
Ik was er zowaar van de slag van. Zeer emotioneel. Ik stond op het randje van wenen en ik verbaasde er mijzelf mee. Want het is nu niet alsof de kinderen niet al een paar jaar op kampen her en der vertrekken.
En kijk. Ondertussen weet ik dat hij goed toegekomen is, maar ik heb zo’n zin om hem te bellen om te vragen hoe hij het stelt.
Anna vertrekt dan woensdag en donderdag is het aan Zelie en gelijk ik mij nu voel, kijk ik er niet naar uit.
Dat het maar rap Gentse Feesten is, want dan zijn ze allemaal terug thuis.
Hey Sandraatje,
wat voel ik met u mee! Ik loop ook met kroppen in de keel.
Wiebke is gisteren maandag voor het eerst in haar leven op “kamp”: pas drie jaar oud, en ze gaat 5 dagen naar een soort van workshop bij Idee Kids, voor 3-4 jarigen, thema “Diep in de zee”. De hele dag liep ik misselijk en slecht, kon mij moeilijk op het werk concentreren, telde af tot 16u en ben dan naar de Voskenslaan gevlogen, waar ze als klein planktonneke op de golven van de oceaan meedanst: een reuzachtige campus, dat atheneum, voor mijn schaal – wat moet dat voor dat kind niet zijn?! Om 16.30u kwam ik puffend toe en toen ik haar zag zijn we elkaar in de armen gevlogen: alle twee beginnen wenen: ikke tranen van ontroering: “Oh mijn Wiebke, mijn liefste schatje! eindelijk!” en zij tranen van teleurstelling: “Ik wil mijn Papa!” – haar Papa had haar ’s morgens afgezet en had niet minder dan een uur gespendeerd om haar op de sporen te zetten, bij die nieuwe start.
Als ik dan verder lees, dat je ook van je 13-jarige dochter zo houdt (iedere dag meer, zeker?!), dan word ik helemaal week…
Die bloedjes toch…